Ik heb op natuurijs gestaan!

ZATERDAG 3 FEBRUARI:
Om het reizen per openbaar vervoer te vergemakkelijken hebben we vandaag een OV-abbonement aangeschaft. Dat bleek een stuk ingewikkelder dan we aanvankelijk dachten. Allereerst werden we op Stockholm Centraal van het kastje naar de muur gestuurd. En toen we uiteindelijk een loket gevonden hadden waar ze bereid waren om ons een kaart te verkopen ging dat nogal gehaast. De ongeduldige, bemoeizuchtige man achter ons in de rij maakte het er al niet gemakkelijker op. En op een uitleg over hoe we in Sigtuna kwamen hoefden we al helemaal niet te rekenen. Ik moet mijn mening over de Zweden bijstellen. Het zijn hele aardige, toegankelijke en behulpzame mensen, mits ze niet bij de vervoersmaatschappij achter het loket zitten of achter je in de rij staan, haha. Uiteindelijk probeerde we bij een andere balie te achterhalen hoe we vanaf Stockholm Centraal naar Sigtuna kwamen. De jongen achter het loket wist ons in bekakt Engels (hij sprak werkelijk alsof hij een hete aardappel in zijn keel had) te vertellen dat we een ander loket moesten hebben, omdat het een lokale verbinding was. Behulpzaam als hij was gaf hij ons een beschrijving naar het desbetreffende loket. Na de “across the hall, down the stairs...” had ik mijn aandacht echter al verloren. We hebben nog een korte poging gedaan om het loket te vinden, maar besloten uiteindelijk om zelf op onderzoek uit te gaan. Na het bestuderen van een kaartje zijn we, in de hoop de goede trein te hebben gevonden, in de trein gesprongen. Het bleek de goede trein te zijn. De trein bracht ons keurig naar Märsta en vanaf daar zijn we met de bus naar Sigtuna afgereisd. De treinen zien er hier overigens uit als afdankertjes van de Nederlandse Spoorwegen van 30 jaar geleden en de dieselstank op de stationnetjes bij het uit de trein stappen is niet te harden, maar ze rijden wel keurig op tijd. Na een tijdje reden we Sigtuna binnen, dat wil zeggen we passeerden het bord. Het was ons gelukt! Maar waar moesten we uitstappen? De eerste halte bleven we nog maar even zitten. Deze halte leek nog mijlen ver van de bewoonde wereld verwijderd. Ook de tweede halte stapten we niet uit. Zullen we dan nu maar op de stop-knop drukken of toch nog even wachten? Ondanks onze vastberadenheid het vandaag zelf allemaal te vinden, na onze ervaringen op Stockholm Centraal, besloten we toch de buschauffeur maar even in te schakelen.

Bij het uit de bus stappen verdwenen onze ergernissen eerder op Stockholm Centraal als sneeuw voor de zon. We keken uit over een groot bevroren meer. Een adembenemend uitzicht! Om stil van te worden. Onze medepassagiers klikten hun schaatsen onder (ja klikken, het zijn een soort Friese doorlopertjes maar dan helemaal van ijzer en met een kliksysteem voor onder je schoen). Nog even vroeg ik me af waarom ze stokken bij zich droegen als ze gingen schaatsen, maar toen de eerste het ijs betrad werd dat al snel duidelijk. Ze doen hier aan ‘Nordic Walken’ op het ijs! Later kwamen we er achter dat dit een echte sport is, namelijk ‘Nordic Skating’ (hoe logisch!). We hebben een lange tijd jaloers staan staren naar de schaatsers, totdat ook de laatste van hen vertok. Gevuld met een gevoel vol ouderwetse nostalgie (want was is het lang geleden dat wij voor het laatst op natuurijs hebben gestaan :( ) vervolgden we onze weg naar de kleurrijke huisjes van het pittoreske dorpje. Het dorpje is in feite niet meer dan een winkelstraatje, maar wat een sfeer ademt het uit, wow! Naast die ene winkelstraat zijn er ook prachtige ruines te vinden van kerkgebouwen die nog uit de Middeleeuwen stammen en zo’n 150 runenstenen. Na drie runenstenen te hebben bekeken zijn we echter gestopt, haha. Deels omdat ze er allemaal vrijwel hetzelfde uitzien en deels omdat we het tijd vonden voor een kopje warme chocolademelk met chocoladetaart van Tante Bruintje. Tante Bruintje is een personage uit één van de prentenboeken van Elsa Beskow (een bekende Zweedse kinderboekenschrijfster). Het ‘Kaffestuga’ dat gevestigd is in het oudste huisje van Sigtuna is naar haar vernoemd. Naast het huisje stond Tante Bruintje (een pop) ons (en alle andere bezoekers, haha) al op te wachten. Bij het binnentreden van het huisje door het kleine deurtje moest ik bukken en eenmaal binnen kon ik met mijn 1,68 m ook niet rechtop staan. De inrichting was op z’n minst tuttig te noemen, maar gaf het huisje wel een enorme sfeer. De chocolademelk was er overheerlijk en het stukje chocoladetaart werkelijk hemels. Ik heb zo het vermoeden dat dit niet mijn laatste bezoekje aan Sigtuna geweest is ;)

Met het bezoek aan Tante Bruintje sloten we ons bezoekje aan Sigtuna af. Het duurde echter nog even voordat de bus kwam, waarop we besloten nog een laatste keer bij het bevroren meer te gaan kijken. Er waren nu ook kleine zeilbootjes op ijzertjes en die gingen behoorlijk snel. Aan het begin van de dag durfden we het niet aan om het ijs te betreden, maar nu konden we onze drang naar natuurijs niet langer bedwingen. Voorzichtig zetten we voet op Zweeds ijs. Een inwendig vreugdesprongetje, want het ijs zou het misschien niet gehouden hebben, haha. In de bus, op terugreis naar het station van Märsta, waren we nog steeds in euforische stemming; We hebben op natuurijs gestaan!

We besloten om naast Sigtuna ook nog even een bezoekje aan Uppsala (één van de studentensteden) te brengen. Na een indrukwekkende gotische kerk en opnieuw een aantal runenstenen te hebben bekeken keerden we terug naar het station van Uppsala, want het was alweer donker. Tijdens het met een voldaan gevoel bekijken van de foto’s op de camera werd onze treinreis abrupt verstoord door een onprettige mededeling van de conducteur; ons abonnement was niet geldig in deze trein . We kregen een boete! Tot zover de leuke dag, wat een domper. We waren van plan om nog een wandeling door ‘Stockholm by night’ te maken, maar daar hadden we nu geen zin meer in. We besloten vanaf Stockholm Centraal de metro naar ‘huis’ te pakken. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want we hebben vervolgens nog een tijdje door het doolhof dat Stockholm Centraal heet gedwaald. Heel vervelend als je eigenlijk gewoon graag de metro naar ‘huis’ wilt pakken en op de bank wil neerploffen. Het station heeft kilometers lange gangen en zo ongeveer 80 verschillende uitgangen, pfff. Na enige tijd hadden we dan eindelijk het perron met de metro naar Akalla gevonden. Eenmaal thuis hebben we ons te goed gedaan aan een bord heerlijke champignonnensoep. Daar waren we dan ook echt aan toe. What a day!

Liefs, Daniëlle