Mijn eerste stageweek!

MAANDAG 29 JANUARI:
Mijn eerste dag tussen de ukkepukkies zit erop. Het was een bijzondere ervaring. De dag begon vandaag met kleien (voor zover je het kleien kunt noemen, haha). De één staart doelloos naar het hompje klei dat op tafel ligt, de ander slaat de homp plat met een mini-deegroller, weer een ander maakt een handafdruk en voor degene die nog onvoldoende ontbijt gegeten hadden was het een prima maaltijdvervanger, haha. Gelukkig bevat deze klei geen giftige stoffen en kan het geen kwaad. Deze eerste ervaringen met materialen zien er grappig uit, maar hier wordt wel de basis gelegd voor hun artistieke talenten op latere leeftijd.

Na het kleien was het tijd om liedjes te zingen en muziek te maken. Door de bekende melodieën en de bijbehorende bewegingen kon ik de Zweedse liedjes aardig volgen. Na het zingen maakten de kinderen (en ik) voor het eerst kennis me een enorme pomelo. Het was erg leuk om te zien hoe verschillend de kinderen op deze vrucht reageerden. De één probeerde er direct een hap uit te nemen, de ander gebruikte de vrucht als een voetbal en weer een ander tilde de gigantische vrucht op om te laten zien hoe sterk hij was. Vervolgens mochten de leerlingen de vrucht zelf pellen. Ook de schil werd even geproefd en als pruik misstond de schil ook niet, haha. Tijdens het proeven waren er opnieuw verschillende reacties. Vooral de reactie van één van de jongens was erg grappig. Hij vond het duidelijk niet lekker, maar bleef er van eten. En bij iedere hap zag je zijn gezichtje opnieuw verzuren.

Na de kennismaking met de pomelo was het tijd om voor te lezen. “Try it, this one is very easy to read” was de inleiding voor mijn eerste voorleessessie in het Zweeds.

Jag bestämmer – Mary Murphy

Vad ska jag bygga? Du bestämmer! En bro!
Vad ska jag klä ut mig till? Du bestämmer! En trollkarl!
Hur ska jag komma i vattnet? Du bestämmer! Hoppa!
Vad ska jag äta? Du bestämmer! En banan!
Vart ska vi gå? Hem!
Hej då!

En wonder boven wonder hebben ze allemaal aandachtig zitten luisteren. Dus of het was heel goed te volgen, of het was zo slecht te volgen dat ze hun aandacht er wel bij moesten houden, haha. Voor mij was het in ieder geval een leuke ervaring. Het is heel grappig om iets voor te lezen, terwijl je zelf geen idee hebt wat er staat.

Ze starten deze week met het project ‘licht’. In het kader daarvan werd het zonlicht met behulp van een spiegel in de ruimte geprojecteerd. De kinderen probeerden de weerspiegelingen op de vloer en muur te vangen en hadden er zichtbaar veel lol in.

De kinderen eten hier allemaal zelfstandig, ook de éénjarigen. Het gevolg is wel dat je de etensresten overal terug vindt en er meer op hun gezicht, hun kleding en de vloer belandt dan in hun maagjes. Het is een prachtig gezicht om te zien.

Na de lunch is het tijd voor hun middagdutje. Hiervoor wordt een kamer met kleine mini-matrasjes gevuld. Op signaal van de groepsleiders vult de kamer zich met éénjarigen. Ieder kind ploft neer op één van de matrassen, krijgt een handdoek over zich heen en valt in slaap. En vanaf dan is het afwachten wanneer de kinderen weer ontwaken uit hun schoonheidsslaapje. En tja, dan zit je daar met vier volwassenen naast een kamer vol snurkende ukkepukkies. Pas na twee uur werd de eerste wakkker. En dan zit je met vier volwassen en één ukkepukkie te wachten totdat ook de anderen wakker worden.

De posters van mij die op de ramen hingen, hangen trouwens ook door de hele school. Waar ik ook sta, ik heb altijd wel zicht op één van de posters. De leerlingen wijzen er ook naar als ik voorbij kom: “Dat ben jij! Jij bent de mevrouw van de poster”. Wat ik trouwens wel heel leuk vind is dat er ook van alle ouders een foto in de school hangt. Dit geeft een hele persoonlijke sfeer en zorgt er voor dat de school ook voor de ouders heel toegankelijk wordt. Bovendien is het met behulp van deze foto’s makkelijk om te zien wie bij wie hoort. Onder de foto’s van de ouders hangt namelijk de foto van het kind.

Het was een vermoeiende eerste dag met al die nieuwe indrukken. Bovendien was het wachten tot de kinderen wakker werden ook slopend.

Collega’s maakte ons attent op een supermarkt (Willy’s) aan de ander kant van het dorp (klinkt verder dan het is). Het was een mooie wandeling door het besneeuwde Sundbyberg, de supermarkt was voordeliger, had een groter assortiment en de producten waren er makkelijker te vinden dan bij de PrisXTRA. Bij terugkomst was het al te laat om nog te koken, aangezien dat door de elektrische kookplaat zoveel tijd in beslag neemt, dus besloten we een pizza in de oven te doen. Bij het openen van de oven kwamen we er achter dat de rookmelder in de keuken erg gevoelig is. Gelukkig ging de rookmelder na het wapperen met de pizzadoos snel uit en de komst van de brandweer bleef uit.

P.S. Bij binnenkomst werd ik al direct gepromoveerd tot directeur! Ik kreeg een one-size-fits-nobody t-shirt met het logo van de school. Hetzelfde t-shirt als dat de directeur droeg toen hij ons op kwam halen. Ik had me vanochtend de tijd die ik voor de kledingkast doorbracht wel kunnen besparen, haha. Van mijn eigen kleding was namelijk niets meer te zien onder dit grote, verkreukte t-shirt dat meer weg had van een nachthemd.

DINSDAG 30 JANUARI:
Bij binnenkomst vanochtend werd ik enthousiast welkom geheten door ‘mijn’ éénjarige ukkepukkies. Ze herkenden me direct! En ze waren nog eens blij om me te zien ook! Een heerlijke binnenkomer op de vroege morgen. Vervolgens werd ik gecomplimenteerd door mijn collega’s met betrekking tot mijn eerste dag gisteren, dus mijn dag kon niet meer stuk J.

Vandaag startte we de dag met het spelen met een projector. Het is fantastisch om te zien hoe de kinderen de wereld om hun heen ontdekken en zich verwonderen over hele kleine dingen. De uitspraak “Seek the wisdom of the ages, but look at the world thru the eyes of a child” is hier wel heel toepasselijk. Het is heerlijk om te zien hoe deze kinderen zich verwonderen over alles om zich heen en samen met hen op ontdekkingsreis te gaan. De kleuters lijken in Nederland heel jong, maar als ik ze hier in de school tegenkom dan lijken het (nu ik met éénjarigen werk) net bovenbouwers, haha.

Het eten was opnieuw een festijn. Ze eten ook rustig van elkaars bord en met je handen eten blijkt veel sneller te gaan dan met bestek, haha. Sommige presteren het zelfs om gelijktijdig te kauwen en te drinken. Het gevolg daarvan is echter een golf drinken, die als een waterval in de opvangbak van hun slabber klettert. De éénjarigen laten zich hier echter niet door van hun stuk brengen en eten onverstoord verder.

Toen het na het eten tijd was voor hun middagdutje hoefde ik dit keer gelukkig niet te wachten op het moment dat de kinderen wakker werden. In plaats daarvan ben ik samen met Gunilla (een collega uit de éénjarigen-sectie) en Dalia (een vijfjarige) op huisbezoek geweest bij een nieuwe leerling (net één geworden!). Dalia wordt de ‘Fader’ (mentor) van Jumane (de nieuwe leerling). Dat is iets dat hoort bij dit type onderwijs. Van te voren had Dalia een fotoboekje samengesteld dat ze bij binnenkomst aan Jumane en haar ouders overhandigde. Hiervoor was ze met een fotocamera de school door gegaan en had foto’s gemaakt van de dingen die zij belangrijk vindt. Het was een kleurrijk en verassend boekje geworden. Ze had totaal andere dingen gefotografeerd als dat ikzelf zou hebben gedaan, maar dat maakte het boekje ook juist zo mooi. Het was de school door de ogen van een kind.
Vandaag hebben Gunilla, Dalia en ik kennis gemaakt met Jumane en haar ouders. Gunilla had de ouders er van te voren over ingelicht dat ik meekwam. De vader van Jumane verwelkomde me met “Hoe gaat het?”. Erg leuk! Zijn zus blijkt in Zwolle te wonen (hoe toevallig!). We werden ontzettend gastvrij ontvangen. En terwijl ik me nog verbaasde over het feit hoe jong en klein Jumane nog maar was, waren Dalia en Jumane al met elkaar in de weer. Het was mooi om te zien hoe het contact tussen de twee meisjes verliep. Dat had ons als volwassenen nooit gelukt. Echt een heel mooi initiatief van het Reggio Emilia-onderwijs. Morgen wordt Jumane haar eerste schooldag. Gunilla, Dalia en ik zullen haar en haar ouders ’s ochtends dan thuis ophalen.

Toen ik aan het einde van de middag onderweg was naar het gedeelte van de oudere kinderen kwam ik halverwege Gunilla en Anitha tegen. Gunilla droeg Laura (één van de éénjarigen) op haar arm. Toen ik voorbijkwam stak ze haar handen naar mij uit. Anitha zei direct: “She needs Daniëlle-time!” en Gunilla gaf haar in mijn armen. Vervolgens heb ik Laura meegenomen naar de sectie voor de ouderen kinderen en hebben we ons verwondert bij het aquarium (waarvan een mooie foto!) en de mineraalstenen.

Gisteren zag ik de éénjarigen nog als snotproducerende luiervullers, maar na vandaag ben ik helemaal om. Ik ben echt dol op ze. Ze hebben ieder hun eigen uitgesproken karaktertje en zijn zo leuk om iets mee te ondernemen. En ach… die overmatige snotproductie en luierluchten neem ik maar voor lief, haha.

Vanavond hebben we een 3-gangen-diner gehad. Tenminste dat werd het. We hebben namelijk slechts drie plekken op het elektrisch fornuis en aangezien het een eeuwigheid duurt voordat de platen heet worden. Daarom hebben we zowel het fornuis, de magnetron als de oven gebruikt en hebben we in drie etappes gegeten (vis, groente, aardappelen).

WOENSDAG 31 JANUARI:
De wandeling vanaf ons hotel naar de Stella Nova is 300 meter, maar doordat het bergopwaarts is voelt het als 3 km. Op diezelfde ‘berg’ kwam ons vanochtend een bejaarde man op een driewieler tegemoet roetsjen. De driewieler had een beetje het uiterlijk van een rollater, alleen hoefde je hier niet achteraan te sjokken, maar kon je erop gaan staan en deed de heuvel de rest. Terwijl Fleur doorliep naar de Stella Nova bleef ik bovenaan de heuvel wachten op Gunilla en Dalia. Na een tijdje te hebben gewacht werd ik vanaf de school toegezwaaid door Gunilla en wenkte ze mij te komen. Dalia bleek nog niet gearriveerd te zijn. Terwijl ik Dalia opwachtte lichtte Gunilla per telefoon de ouders van Jumane in. Toen Dalia en haar moeder dan eindelijk arriveerde probeerde ik Dalia in mijn beste Zweeds en handen- en voetenwerk duidelijk te maken dat ze haar skipak en dergelijke aan diende te houden, zodat we als Gunilla terugkwam direct naar Jumane konden.
We troffen Jumane en haar ouders halverwege de weg naar school. Oorspronkelijk is dit de procedure voor de tweede schooldag, maar door de verlate komst van Dalia werd deze procedure een dag vervroegd. Morgen zullen we haar bij de ingang van de school opwachten en op dag 3 (oorspronkelijk dag 4) wachtten treffen we haar en haar ouders in de klas zelf. Op de eerste schooldag zal Jumane slechts een uurtje blijven in het bijzijn van haar ouders. Op dag 2 blijft ze 1,5 uur en zullen haar ouders de ruimte voor een korte tijd verlaten. Dit proces wordt steeds uitgebouwd, totdat Jumane uiteindelijk de hele dag bij ons zal doorbrengen (zonder haar ouders).

Bij binnenkomst waren de éénjarigen samen met Sabina (een collega uit de éénjarigen-sectie) bezig met het maken van deeg. Jenny (een collega uit de éénjarigen-sectie) vertelde mij dat dit het deeg voor het brood van morgenochtend was, maar later op de dag bleek dat zij zich vergist had. Met dit deeg hebben we samen met de éénjarigen ‘bullar’ (kaneelrollen) gemaakt. Al tijdens het maken van de ‘bullar’ werd er flink geproefd door de éénjarigen. Deeg, boter, kaneel… werkelijk alles verdween in hun kleine mondjes. Toen de ‘bullar’ klaar was heb ook ik geproefd. De ‘bullar’ smaakten heerlijk (en over de extra toevoegingen van de éénjarigen heb ik maar niet nagedacht, haha).

Na het middagdutje was het tijd om de verjaardag van Paula (één van de éénjarigen, inmiddels 2 jaar, haha) te vieren. Hiervoor heeft zij ’s ochtends samen met Inès en Berka (twee van de éénjarigen) een schaal met ijs klaargemaakt. De andere éénjarigen barstte tijdens het klaarmaken in huilen uit en werden daarom ter afleiding meegenomen naar een andere groep. De schaal met ijs werd door de drie ukkepukkies met ‘märinger’ (soort schuimpjes), smarties en ander kleurrijk lekkernij versierd. Deze spullen hadden ze zelf met zijn drietjes opgehaald uit de keuken en op een cateringkarretje naar de groep gereden. Uiteraard verdwenen er ook nu weer meer snoepjes in hun mondjes dan in de schaal met ijs. De verjaardag zelf werd ingeleid met een héél kort poppenkastmomentje. Vervolgens mocht Paula een prachtig, ouderwets muziekdoosje uitkiezen en laten afspelen. En om het feestje compleet te maken kreeg Paula een goudkleurige cape om en een kroon op haar hoofd (hier was ze zelf overigens minder over te spreken, haha).

Vandaag heb ik trouwens opnieuw voorgelezen en dit keer begreep ik ook wat ik aan het voorlezen was. Ik maak dus al vorderingen J. Ik heb echter wel een nieuw leerpunt ontwikkeld; het niet laten rondslingeren van mijn spullen. Vandaag had ik namelijk het hoesje van mijn fotocamera op tafel neergelegd (dom, dom, dom!). Hier is één van de kleine wereldontdekkers mee aan de haal gegaan en ik heb ‘m niet meer terug gevonden.

Na het avondeten van gisteravond werd onze inventiviteit opnieuw op de proef gesteld, het laatst velletje van de toiletrol kwam in zicht. Gelukkig hadden we nog een paar velletjes keukenrol (als de toilet er maar niet verstopt van raakt). En na de keukenrolvelletjes hebben we het met onze papieren zakdoekjes kunnen uitzingen. Na onze stagedag van vandaag zijn we direct nieuwe rollen gaan regelen bij de eigenaresse van het hotel (wat kun je dan blij zijn met iets kleins als toiletpapier, haha).

Vanavond ging opnieuw de rookmelder af na het openen van de oven. Vervolgens kwam de eigenaresse direct langs om te vertellen dat ze was vergeten om te zeggen dat we de keukendeur gesloten moeten houden als we koken. De rookmelder in de hal (die aansluit op de keuken) staat namelijk wel direct in contact met de brandweercentrale. Die keukendeur blijft dus dicht in het vervolg, haha.
De eigenaresse vertelde ons ook dat onze kamer morgenochtend wordt schoongemaakt. Om niet als twee zwijnen te worden afgeschilderd (haha, valt mee hoor!) hebben we daarom maar even een grote schoonmaak gehouden, dat inhield; alle kleding van de stoelen, de ‘prulletjes’ van de tafel, de laptops in de laptoptassen, de koffers van de vloer, het wegwerken van de afwas, het opruimen van de badkamer (zodat ze overal makkelijk bij kan) en het legen van de afvalemmers (en de zakken in een luikje in de muur deponeren!).

Tijdens ons gesprekje met de eigenaresse ging haar hond ondertussen op ontdekkingtocht in onze kamer. Uiteindelijk ging hij in de gang liggen en maakte het zich gemakkelijk op ons vloerkleedje. De eigenaresse had moeite om hem weer mee te krijgen (joepie, een nieuwe huisgenoot!), maar uiteindelijk gaf hij zich gewonnen en liep hij toch maar met haar mee.

DONDERDAG 1 FEBRUARI:
Vandaag begon de dag met het schilderen van sneeuw op blauw papier. Tenminste dat was de bedoeling. De kinderen hadden echter andere ideeën. Zij beschilderden voornamelijk elkaar en zichzelf (incl. haren) en uiteraard werd de verf ook even geproefd. Voor het schilderen was alle kleding uit voorzorg van te voren al vervangen door schildershirts want ze smeren werkelijk alles onder.

Vandaag zijn we (speciaal op mijn verzoek) voor het eerst in deze week met de kinderen naar buiten gegaan. Dit bleek een hele onderneming. Voordat alle kinderen voorzien van dikke trui of vest, skipak, snowboots, sjaals, handschoenen, muts bij de deur klaarstaan ben je zo een half uur verder. Maar toen we eenmaal buiten in de sneeuw stonden kon de pret beginnen. De meeste éénjarigen nestelde zich in een sleetje. Gezien hun grootte pasten ze gemakkelijk met z’n tweeën op één sleetje, al zag het er enigszins ongemakkelijk uit voor de achterste. We zijn niet lang buiten gebleven. Uiteindelijk hebben we meer tijd besteed aan het aankleden dan aan het buitenspelen zelf, maar ik heb er evengoed van genoten. Het was ook heel grappig om te zien hoe sommige kinderen zich prima redden (en zelfs een poging ondernomen om mij voort te trekken op de slee) terwijl andere bijvoorbeeld op hun kont vielen en hulpeloos blijven zitten totdat jij ze overeind helpt.

Ik ben nu een week in Zweden. En na de temperatuurverschillen (+25 C binnen en wisselende temperaturen beneden nul buiten) en al dat gehoest en geproest van die éénjarigen om me heen begint er zich een fikse verkoudheid in mijn lijf te ontwikkelen.

P.S. Vandaag ontving ik mailtjes van mijn docenten dat ik alle verslagen die ik vlak voor vertrek heb ingeleverd gehaald heb (heerlijk J).

VRIJDAG 2 FEBRUARI:
Vandaag was het op stage eigenlijk niet veel anders dan de andere dagen van deze eerste stageweek. De sneeuwschilderingen zijn van glitters voorzien, ze hebben gezongen en gespeeld, gegeten, geslapen enzovoort…

Het zelfstandig eten van de éénjarigen daar kan ik naar blijven kijken. Het is echt zo leuk om te zien. Ze maken er keer op keer een rotzooi van, maar genieten vol onschuld van hun maaltijd. Fantastisch! Echt geweldig om te zien!

’s Middags zijn Fleur en ik voor de verandering een keer op tijd naar ‘huis’ gegaan. En eerlijk gezegd was ik ook wel flink aan weekend toe. Bovendien had ik het even gehad met de stage, want na slechts een week voelt het al als een sleur. Het is toch heel anders dan dat ik van te voren verwacht had en dat is toch wel een beetje jammer. Misschien had ik van te voren te hoge verwachtingen, waardoor de stage op dit moment een beetje voelt als een teleurstelling. Daarnaast is het heel vermoeiend om continue Zweeds gebrabbel om je heen te horen, want ondanks dat je het niet begrijpt probeer je het op de één of andere manier toch te volgen. En het feit dat je eigenlijk maar weinig doet op zo’n dag is ook heel vermoeiend. Ik ben gewend om heel de dag druk bezig te zijn als ik voor de klas sta en vind dat ook een stuk prettiger dan mijn dag doorbrengen met, voor mijn gevoel, niets doen. Ook mis ik de gezelligheid met collega’s in de pauze. Ze hebben hier überhaupt nauwelijks pauze (een half uurtje op een hele dag!). In dat half uurtje, dat iedereen overigens zelf kan inplannen, zitten ze onderuitgezakt met een uitgeblust gezicht voor zich uit te staren of lezen ze de krant. Aangezien het voor mij nog lastig is om een Zweedse krant te lezen (ik kom nog niet verder dan het weer, de foto’s en wat losse woorden) en de woorden die er tussendoor eventueel gewisseld worden in het Zweeds zijn zit je er dan maar een beetje plompverloren bij. Daarom breng ik mijn pauzes maar door met een half uurtje wandelen in de omgeving. Dat doet me eigenlijk ook wel goed. Ten eerste ben je er dan echt even uit, ten tweede is het dan nog licht buiten en ten derde kan ik dan even lekker een frisse neus halen, want dat zit er de rest van de dag niet in. Iets anders dat ik mis zijn de weeksluitingen. Dat heb ik tot nu toe namelijk nog op iedere stageschool gehad en blijkbaar ben ik daar toch wel aan gehecht geraakt, haha.

De middag hebben we doorgebracht met een wandeling door de omgeving. Die frisse buitenlucht was heerlijk, na praktisch een week in een klaslokaal en de hotelkamer opgesloten te zijn geweest. We hebben langs een prachtig meer hier in de buurt gelopen en zijn vervolgens door een naburig dorpje (Duvbo) gelopen. Hier kwamen we voor het eerst in aanraking met de, naar mijn idee, echt Zweedse huisjes. Het weer zat halverwege onze tocht echter niet zo mee. Het miezerde nogal en het begon ook langzamerhand al donker te worden, maar dat kon onze pret niet drukken. Het was heerlijk om even weg te zijn uit de inmiddels bekende omgeving.
Het hoogtepunt van de tocht was het moment waarop we oog in oog (oké, er zat nog een meter of vijf tussen, maar toch…) met een ree kwamen te staan. Naast onze eerste kennismaking met de Zweedse huisjes, dus ook een eerste kennismaking met Zweeds wild. Daarnaast stuitte we nog op grappig affiche op een lantaarnpaal. Een meisje dat haar ‘Tamagotchi’ kwijt is geraakt, had in de hoop hem terug te krijgen een affiche (incl. een zelfgemaakte tekening van het ding) op de lantaarnpaal geplakt.

’s Avonds hebben we onze reisgidsen geraadpleegd voor ons uitje op zaterdag. We hebben besloten om een bezoekje te brengen aan de (op Birka na) oudste stad van Zweden, Sigtuna.

Liefs, Daniëlle

P.S. De sneeuw is jammer genoeg langzaam aan het wegtrekken, waardoor dit dorpje haar sprookjesachtige uiterlijk verliest. Tegelijkertijd wordt het dorpje stukje bij beetje onthuld en zien we hoe het er onder die sneeuwlaag uitziet.