Mijn vierde stageweek en de WPO+!

MAANDAG 19 FEBRUARI:
Vanochtend werd er door de directeur naar de 1-jarigen-sectie gebeld. Ik had nog maar koud mijn jas en schoenen uit, toen mijn collega mij vertelde dat ik me bij hem moest melden. Aangezien ik vroeger altijd een brave leerling ben geweest was dit de eerste keer dat ik deze zin naar mijn hoofd geslingerd kreeg, haha. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar besloot om me maar direct bij hem te melden. Het bleek allemaal mee te vallen. Hij had tijd vrij gemaakt in zijn drukke schema om onze vragen te beantwoorden.

Na de stage hebben we onszelf getrakteerd op een shop-middagje (lees; uurtje) in Solna. Naast een aantal leuke spulletjes hebben we ook alvast de eerste aanschaffen voor ons tripje naar Lapland gedaan:
- thermo-shirt
- thermo-ondergoed
- fleece-trui
Met de voorpret zit het dus al helemaal goed. Ik heb er echt ongelooflijk veel zin in en verwacht dat het een geweldige ‘once-in-a-lifetime-experience’ gaat worden.

DINSDAG 20 FEBRUARI: (alias ‘Fettisdag’)
Vandaag hebben we het feest gevierd dat min of meer in het teken staat van de ‘overheerlijke’ (ahum!) Semla, de culinaire trots van Zweden. Aangezien we samen met de 1-jarigen onze eigen Semla’s hebben gemaakt, besloot ik om me er toch nog maar een keertje aan te wagen. Dit keer was de Semla (op de slagroom na, dat is hier werkelijk net boter) eigenlijk heel lekker. De smaak kwam dit keer overeen met het uiterlijk, namelijk een soort puddingbroodje. Mocht je er ooit eens één willen proberen, let dan dus vooral op de inhoud. Er zijn Semla’s gevuld met pudding (ja! lekker!) en er zijn Semla’s gevuld met een witte, suikerachtige substantie (nee! laten staan!).

Vandaag vierden we voor de tweede keer sinds mijn komst de verjaardag van één van de kinderen uit mijn stagegroep. Om de andere kinderen af te leiden van het ijs-maak-spektakel, waar Moa, Rebecca en Paula mee bezig waren i.v.m. de verjaardag van Moa, en een huilconcert te voorkomen hebben we ze mee naar buiten genomen. De groep werd echter al snel kleiner. Sommige kinderen vonden het namelijk gewoon echt niet leuk in de sneeuw en werden één voor één naar binnen gebracht. Na zo’n 20 minuutjes volgden ook de ‘die-hards’. Vlak nadat we binnen waren barstte er een behoorlijke sneeuwbui los. De 1-jarigen (en ik) keken verwonderd naar de, naar beneden vallende, sneeuw en het prachtige uitzicht dat het gaf. Op dat moment besefte ik me opnieuw hoe fantastisch en uniek het is om hier drie maanden door te mogen brengen.

P.S. Vanavond heb ik een mailtje ontvangen van de desbetreffende school met daarin de vragen. Ik heb de vragen (welke overigens best pittig waren) beantwoord. Morgenmiddag nemen ze telefonisch contact met me op. Het begint nu toch wel erg spannend te worden...

WOENSDAG 21 FEBRUARI:
Vandaag was het officieel alweer de laatste dag bij de ukkepukkies. Net als tijdens de laatste dag van alle voorgaande stages voelde het ook vandaag niet als zodanig. Ik zal tijdens mijn stage in de 5-jarigen-sectie waarschijnlijk ook nog regelmatig een bezoek brengen aan die lieve, kleine ukkepukkies met hun unieke karaktertjes. Ik heb er enorm van genoten om met ze te werken en zal het best gaan missen. Tegelijkertijd vind ik het toch ook wel heel fijn om me nu weer met 5-jarigen bezig te gaan houden, want hoewel ik het een fantastische ervaring vond om vier weken bij de 1-jarigen door te brengen kleven er ook de nodige nadelen aan.

Behalve de laatste stagedag, stond vandaag ook in het teken van de WPO+. Om Nevelle op de hoogte te brengen van het telefoontje uit Nederland bracht ik een bezoek aan hem in zijn kleine, overvolle en rommelige kantoortje. Bij binnenkomst zei hij direct ‘We don’t like Dutch people today”. Ik kon het even niet plaatsen, maar werd door een collega ingefluisterd dat dit kwam vanwege de voetbalwedstrijd tussen Arsenal en PSV. Gelukkig staat mijn mogelijke WPO+school niet in Eindhoven en was hij bereid om het telefoontje door te schakelen naar de 1-jarigen-sectie.

Om 15.00 uur wierp ik een blik op de klok. Over een half uur zou ik gebeld worden. Ik besloot met mijn rug naar de klok toe te gaan zitten, maar kon mijn nieuwsgierigheid enige tijd later al niet meer bedwingen en wierp opnieuw een blik op de klok, 15.10 uur. Na nog een paar keer op de klok te hebben gekeken was het inmiddels 15.25 uur (nog 5 minuten!). Ik besloot mijn notitieblok en mijn pen klaar te leggen en zette een glaasje water op de tafel (je weet immers maar nooit hoe lang zo’n gesprek gaat duren). Daar zat ik dan, in afwachting van het rinkelen van de telefoon. Om 15.35 uur had de telefoon echter nog niet gerinkeld en ook om 15.40 uur, 15.45 uur en 15.50 uur nog niet. Om 15.55 uur ging de telefoon. Ik zat op het puntje van mijn stoel, maar het bleek iemand anders te zijn. Ook het telefoontje van 16.00 uur was niet voor mij bedoelt. Het wachten was zenuwslopend en ik bedacht me alle mogelijke oorzaken voor het uitblijven van het telefoontje. Om 16.05 uur drukte mijn collega de telefoon in mijn handen. “Your call from Holland” klonk de stem van Nevelle aan de andere kant van de lijn. Er volgde een gesprek met de directeur van de desbetreffende school, dat ik vooral als gezellig kan bestempelen en na afloop had ik er dan ook een goed gevoel over.

Bij thuiskomst werd het thuisfront per mail op de hoogte gebracht van het telefonische sollicitatiegesprek en vervolgens vertrok ik met Fleur naar het overdekte winkelcentrum van Kista, met ontzettend leuke winkeltjes. Uiteraard kwamen we ook van dit uitje weer met de nodige ‘shoppingbags’ thuis.

Mijn moeder was inmiddels online en we bespraken de leuke spulletjes die ik gekocht heb en het telefonisch contact met de directeur eerder vandaag. Ik vertelde haar dat ik een ontzettend goed gevoel over de sollicitatie had, maar dat ik nog niet te vroeg wilde juichen. Achteraf bleek ik op dat moment al lang een mailtje te hebben ontvangen. Halverwege het gesprek opende ik de mail (die al om 17.19 uur verzonden was) waarin de school me van harte welkom heette als WPO+er. Een moment van ontlading en blijdschap volgde. Mijn dag kon niet meer stuk, dit moest gevierd worden! En hoe kan dat hier nu beter dan met een zelfgemaakte ‘Kladkaka’? Er was echter één probleem: we hadden wel de ingrediënten hiervoor in huis, maar bleken geen bakblik te hebben.

P.S. Zal de WPO+plek dan toch het resultaat van de Chinese gelukshanger zijn geweest? Wie weet, haha! Ik ben er in ieder geval ontzettend blij mee :D.

DONDERDAG 22 FEBRUARI:
Vandaag was het dan eindelijk zover; het bestuderen van de (Engelstalige) literatuur uit de bibliotheek van de Stella Nova en het werken aan mijn verslagen. Na twee donderdagen ‘ziek, zwak en misselijk’ te hebben doorgebracht was deze tijdsbesteding toch een stuk aangenamer. Mijn rechteroor zit overigens nog steeds dicht, maar ik heb wel het idee dat het geluid al iets minder gedempt wordt dan in het begin.
Aan het einde van de middag zijn we naar de Ikea gegaan voor een bakblik om de ‘Kladkaka’ in klaar te maken. We besloten om dit keer naar Ikea Kungens Kurva in Skärholmen te gaan. Ikea Barkarby in Järfälla (waar we de vorige zijn geweest) bleek inderdaad dichterbij, maar de heenreis verliep deze keer een stuk aangenamer. Ikea Kungens Kurva is gigantisch groot en niet te vergelijken met de Ikea’s in Nederland. Het blijkt dan ook de grootste Ikea ter wereld te zijn. Ik heb er leuke ideetjes opgedaan voor in mijn toekomstige klas (tja... weer die juffenogen). We zijn er geslaagd voor een bakblik en nog een paar andere leuke spulletjes en hebben er wederom weer heerlijk gegeten. Dat was maar goed ook, want onze maag diende er nog aardig wat uurtjes op te moeten teren. Er zijn namelijk vier bushalten en wij stonden uiteraard steeds bij de verkeerde. Steeds, want we zijn een paar keer van halte gewisseld, haha. En iedere keer kwam er precies een bus bij een andere halte. Toen er dan eindelijk een bus bereid was om bij onze halte te stoppen en ons naar het metrostation van Skärholmen bracht bleek dat we het stukje ook makkelijk hadden kunnen lopen en onszelf heel wat tijd hadden kunnen besparen.

Eenmaal terug op het metrostation van Hallonbergen deed een Zweed een verwoede versierpoging op de roltrap, haha. De roltrappen zijn hier behoorlijk lang, maar nu leek er helemaal geen eind aan dat ding te komen, haha. Ik heb hem vriendelijk afgewimpeld en bij terugkomst in het hotel hebben we er enorm om moeten lachen.

VRIJDAG 23 FEBRUARI:
Vandaag zijn we opnieuw naar Stockholm afgereisd (wel vijftien hele minuten in de metro, haha). Het was tijd om te pinnen (tja… dat krijg je van al dat shoppen, haha) en we wilden vandaag de treinreis naar Lapland boeken. Na het boeken van de treinreis zijn we nog even naar het centrum van Stockholm geweest om op zoek te gaan naar een warme muts en handschoenen voor Lapland. Een warme en tevens leuke muts en goede handschoenen hebben we nog niet gevonden, maar we hebben wel weer een paar leuke spulletjes gekocht (tja… er was tenslotte weer gepind, haha).

Op de terugweg bleek dat vandaag een beetje een pechdag zou worden. Nadat de geldautomaat raar deed (en ik hoop dat er geen twee afschrijvingen zijn gedaan) kwam ik erachter dat ik mijn vervoerspas kwijt ben. Enorm balen! Aan de andere kant verbaasd het me dat ik hem nu pas kwijt ben, gezien mijn ietwat chaotische aard.

’s Avonds kwam Fleur haar thuisfront aan in Zweden. Fleur verblijft de komende 5 dagen bij hun en dus heb ik onze hotelkamer even voor mezelf alleen. Na een maand zo goed als 24 uur per dag op elkaars lip te hebben gezeten en weinig privacy te hebben gehad is dat wel even heel fijn.

Liefs, Daniëlle