Verslagen, verwonderen, verdwalen, verassingen en

vooral genieten!


MAANDAG 26 FEBRUARI:
Vandaag heb ik opnieuw in de bibliotheek (lees; de boekenplanken in het overvolle lerarenkamertje) van de Stella Nova doorgebracht. Ze hebben hier werkelijk ieder boek dat er ooit over Reggio Emilia (de vorm van onderwijs die ik hier onderzoek) geschreven is. Het merendeel van de boeken is echter in het Italiaans (ik vraag me af hoe mijn collega’s hier deze boeken lezen?), een groot deel van de boeken is in het Zweeds (dat is dan alleen weer lastig voor mij om te lezen) en er is een deel van de boekenplank gereserveerd voor de Engelstalige boeken (het deel waar ik de meeste kennis uit zal putten, haha).

Uiteraard heb ik ook nog even een bezoek aan de 1-jarigen-sectie gebracht, waar ik zoals altijd enthousiast door de kleine ukkepukkies ontvangen werd. Ze zijn echt zo schattig!

’s Avonds stond er een etentje in ons hotel gepland met de, uit Nederland overgekomen, visite van Fleur (wat overigens erg gezellig was!). Aan het einde van de avond heb ik op ‘mijn’ balkon van de neerdwarrelende sneeuw staan genieten. Steeds als de sneeuw bijna weg is valt er weer een nieuwe laag sneeuw, alsof er ergens iemand bijhoudt dat de sneeuw bijna weg is. Zo van: “Ooh er moet weer een lading sneeuw naar Zweden!” haha. Dat er hier sneeuw ligt begint al redelijk gewoon te worden, maar het sneeuwen zelf blijft iets heel bijzonders en zorgt keer op keer weer voor een prachtig uitzicht.

DINSDAG 27 FEBRUARI:
Vandaag heb ik opnieuw tussen de boeken doorgebracht. Tussendoor ben ik af en toe ook even naar de 1-jarigen gegaan. Dat was een welkome afwisseling van die droge stof uit de boeken en het typwerk op de laptop (toch gek; kies je er bewust voor om geen kantoorbaan te nemen, breng je voor je studie alsnog ontzettend veel tijd achter een computer door). Naast dat het een beetje eentonig begint te worden en dat er eigenlijk gewoon te veel boeken zijn om uit te kiezen merk ik dat, hoewel ik het over het algemeen prima begrijp, het continue in het Engels lezen best vermoeiend is. Een Nederlandse vertaling van deze boeken zou niet verkeerd zijn, maar die zijn er jammergenoeg nog niet.

Na mijn uurtjes op de Stella Nova besloot ik om nog ‘even’ een wandeling te maken in het besneeuwde landschap. Er is vannacht een behoorlijk pak gevallen, dus het ziet er hier weer prachtig sprookjesachtig uit. Nieuwsgierig naar wat er zich achter de bomenrijen aan de rand van de stad verscholen houdt ging ik op onderzoek uit. Er bleek zich een indrukwekkend natuurreservaat achter te bevinden. Een geweldige ontdekking!

Aan het begin van de wandeling kwam ik echter een bord tegen met daarop de afbeelding van een slang en een verhaaltje dat ik niet begreep. Ervan uitgaande dat deze slang momenteel een winterslaap houdt vervolgde ik mijn wandeling in het prachtige gebied. Er bleken verschillende routes aangegeven te zijn, dus besloot ik er één te volgen. De route van 5 km leek me lang genoeg, dus nam ik de wit-gele route. Na een paar foto’s te hebben genomen was helaas de accu van mijn fotocamera leeg. En uiteraard kwamen er toen nog mooiere fotomomenten, dat zul je altijd zien. Het balen van het niet meer kunnen maken van deze foto’s ging echter al snel over in het balen van de bewegwijzering. Halverwege de route kwamen de ‘bordenplaatsers’ er blijkbaar achter dat de overdaad aan bordjes die aan het begin van de route aanwezig waren overbodig is. Het ging echter wel van het ene uiterste in het andere; stonden de bordjes aan het begin van de tocht nog om de 5 meter, nu was het slechts om de 50 meter en op een gegeven moment liepen alle routes door elkaar en was het helemaal niet meer te volgen. Tja… daar sta je dan en ik kan je vertellen dan voel je je wel heel klein tussen die hoge ranke bomen en op die enorme sneeuwvlaktes, waar de bosrijke omgeving mee werd afgewisseld. Al m’n gevoel voor richting was ik inmiddels kwijt en uiteraard was er niemand te bekennen. Toen het dan ook nog eens begon te schemeren was het drama helemaal compleet. En ik heb het al niet zo op bossen. Als kind ben ik tijdens een speurtocht in een bos verdwaalt en sindsdien heb ik het, hoe mooi ik het er ook vind, niet meer zo op bossen. Gezien de duidelijke bordjes aan het begin van de route dacht ik: “Wat kan me gebeuren, gewoon de bordjes volgen en dan sta ik na 5 kilometer wandelen weer op dezelfde plek.” Mooi niet dus en over die vijf kilometer begon ik ook zo mijn twijfels te krijgen. Volgens mij wordt er met de kilometeraanduiding bedoelt hoeveel kilometers je al gelopen hebt in plaats van hoeveel kilometers je nog moet. Mijn horloge lag nog keurig op een plankje in de hotelkamer, dus ik had ook werkelijk geen notie van de tijd. Na iedere bocht hoopte ik weer bij het begin uit te komen en op een gegeven moment had ik ook het gevoel dat ik weer bijna bij het begin was. Toen ik na een lang stuk open vlakte de heuvel opliep zag ik echter opnieuw een gigantisch lang pad langs besneeuwde hoge bomen, die allemaal wel erg veel op elkaar lijken, dus geen herkenningspunt te vinden. Ik besloot om me niet meer aan het lange pad te wagen en terug te keren naar de vlakte waar ik in de verte een ruiter op een paard voorbij had zien galopperen (een prachtig gezicht, zo door de sneeuw!). Wellicht dat ze inmiddels dichterbij was of misschien dat er inmiddels iemand anders liep. En jawel… door de bomen heen zag ik een man voorbij lopen. Zwaaiend met mijn armen rende ik schreeuwend naar beneden: “Hello! Hello!”. De man bleef gelukkig staan en wachtte tot ik bij hem was. Ik legde hem uit wat er aan de hand was. Volgens mij vond hij het aardig komisch (en zo moet het er ook wel hebben uitgezien), maar hij legde me wel netjes uit hoe ik weer bij het begin kwam. Mijn gevoel klopte aardig, want ik bleek nog slechts 1 kilometer van het begin verwijderd te zijn. De man bleek dezelfde kant uit te gaan, dus liepen we het laatste stukje samen op. Ik ben de afgelopen maand nog nooit zo blij geweest om weer bij de voordeur van het hotel te staan, haha. Wat een opluchting! En echt een onvergetelijke wandeling, zowel door de mooie omgeving als de angstige momenten in die mooie omgeving.

Benieuwd naar de slang van het bord aan het begin van de route heb ik bij terugkomst in het hotel direct het internet geraadpleegd. Daar vond ik onder andere het volgende:

- Het is de meest giftige slang in het noorden van Europa
- Deze slang komt rond maart uit de winterslaap
- Tegen de avondschemer gaat deze slang op jacht

En toen bedacht ik me dit:

- Zweden is Noord Europa
- Het is zo goed als maart
- Ik liep er in de avondschemer

Maar aan de andere kant las ik ook dat ze niet zomaar zullen aanvallen en dat een beet maar in een heel klein aantal van de gevallen ook daadwerkelijk dodelijk is.

Ondanks de avontuurlijke tocht van vandaag denk ik dat ik er zeker nog een keer ga wandelen. Al denk ik dat ik dan wel beter voorbereid op pad ga, haha. Het is er echt zo ontzettend mooi! Ik ben ook heel benieuwd naar hoe het reservaat er straks in de lente uitziet. Of ik dit met eigen ogen ga bekijken weet ik nog niet, gezien de slangen die er leven. Maar gezien mijn nieuwsgierige aard zal ik er ook in de lente waarschijnlijk wel een kijkje nemen.

WOENSDAG 28 FEBRUARI:
Vanochtend heb ik opnieuw met mijn laptop en een stapel boeken in de lerarenkamer doorgebracht. De omstandigheden waaronder ik daar werk zijn echt heel vervelend (met name voor m’n rug), namelijk op een niet-zittende lage bank en aan een salontafel die net iets te ver van de bank af staat en die ik niet kan verschuiven aangezien er meer mensen aan deze tafel werken. Je moet je dus voorstellen dat je met z’n vieren, verspreid over drie banken, rondom een salontafel van zo’n 60 x 120 cm zit en dat je allemaal gebruik maakt van dit kleine oppervlakje. Er staat ook een bureau, maar dat wordt gebruikt als extra opbergruimte en ligt vol met stapels (zo’n 50 cm hoog) van van alles en nog wat, waarvan ik niet zou weten waar ik het naar toe zou kunnen verplaatsen aangezien alles hier vol ligt. Volgens mij heeft er ook al jaren niemand meer een poging ondernomen om er aan te werken. Voor de kinderen, die er veelvuldig binnenkomen, heeft het werken aan de salontafel echter een groot voordeel, namelijk dat ze kunnen meekijken. Het is echt heel grappig om te zien hoe kinderen, variërend in de leeftijd van 1 t/m 5, gebiologeerd naar mijn handelingen op het toetsenbord en het beeldscherm staren. Zeker aangezien er op mijn beeldscherm alleen Nederlandse lappen tekst te zien zijn. Ik vind het normaal gesproken heerlijk om kinderen om me heen te hebben, maar voel me hier met al die kinderen om me heen net een attractie, haha. Bovendien leid het me, hoe goed ik mijn best ook doe, toch af.

Na mijn productieve ochtendje achter de laptop en de warme maaltijd van ‘di mama di scola’ (de keukendame) heb ik een bezoek gebracht aan Skeppsholmen. Skeppsholmen is een eilandje, net buiten het centrum van Stockholm, dat gevuld is met musea en andere culturele bezienswaardigheden. Ik heb er een bezoek gebracht aan het ‘Moderna Museet’ (het museum voor moderne kunst) en het ‘Arktitekturmuseet’ (het architectuurmuseum). De collectie van het ‘Moderna Museet’ was indrukwekkend en bestond onder andere uit werken van Pablo Picasso, Piet Mondriaan, Niki de Saint Phalle, Jean Tinguely, Henri Matisse, Alexander Calder Salvador Dali, Jackson Pollock, Roy Lichtenstein en Andy Warhole. Het tweede museum was totaal anders dan ik van te voren verwacht had. Het museum toonde maquettes, foto’s, bouwtekeningen en dwarsdoorsneden van voornamelijk Zweedse bouwkunst en was hiermee vooral een feest van herkenning, gezien mijn vooropleiding. Hoewel ik blij ben dat ik niet meer aan maquettes hoef te priegelen en geen last meer heb van vlekkende inktpennen tijdens het tekenen van plattegronden mis ik het zo nu en dan toch wel. Het is vooral het gevoel niets meer te doen met iets dat je kunt en waar je plezier aan hebt beleefd. Aan de andere kant weet ik heel zeker dat ik in het onderwijs thuis hoor. Ik wil niets liever dan straks voor de klas staan en ach… misschien dat ik er ooit nog eens een cursus ‘interieur ontwerpen’ voor huismoeders naast start ofzo, haha.

Evenals het ‘National Museum’ heeft ook het ‘Arktitekturmuseet’ een ruimte voor kinderen gereserveerd. Hier kunnen kinderen hun eigen maquettes bouwen. En naar aanleiding van een wedstrijd die was uitgeschreven door de bibliotheek waren er maquettes in het museum tentoongesteld die door schoolklassen waren gemaakt. Met behulp van deze maquettes gaven de kinderen weer hoe zij vonden dat de bibliotheek er uit zou moeten zien. Het valt me op dat de kinderen hier in Zweden een belangrijke rol spelen en veel betrokken worden bij wat er te gebeuren staat (zoals in dit geval de verbouwing van de bibliotheek). Exposities van werk van kinderen zie je hier werkelijk overal, zelfs in de hal van Stockholm Centraal. Leuk om te zien, daar kunnen we in Nederland nog iets van leren.

Na mijn bezoekje aan de musea op Skeppsholmen ben ik via Kungsträdgården, naar Stockholm Centraal gelopen (waar ik afgesproken had om Fleur, die inmiddels terug was van haar dagen met het thuisfront, te treffen). De aanblik van Kungsträdgården bracht het echte wintergevoel in me naar boven. Er was een kleine ijsbaan, een kleine langlaufbaan, een kleine curlingbaan en nog veel meer. Dit alles bij de gezellige warmte van vuurkorven. Een prachtig winters tafereeltje!

Samen met Fleur bracht ik een bezoekje aan het ‘Stureplan’, dat in de capitoolgids werd omschreven als één van de populairste plekken van de stad. De capitoolgids doelde hier waarschijnlijk op de zomer, want het was er vandaag (zonder de terrasjes) verassend rustig. Na de teleurstelling van het ‘Stureplan’ besloten we om verder te wandelen (aangezien we er nu toch waren). Even verderop vonden we het, op Kungsträdgården na, oudste stadspark (Humlegården) van Stockholm met in het midden een mega grote bibliotheek (Kungliga Biblioteket). Dit is de nationale bibliotheek van Zweden en herbergt meer dan drie miljoen boeken. Na nog een kort bezoek aan ‘Sturegallerian’ (een winkelcentrum met exclusieve winkels en veelal bekakte mensen) ben ik nog even naar het centrum van Solna, het centrum van Kista en naar Akalla geweest.

Verbaasd door hoeveel je in één dag kunt doen en vermoeid door die activiteiten ben ik ’s avonds op tijd naar bed gegaan.

DONDERDAG 1 MAART:
Vandaag stond een bezoek aan het ‘Central Badet’ (het in 1904 gebouwde zwembad) van Stockholm op het programma. Nadat ook Fleur haar kluisje had dicht gekregen (dit bleek kluisnummer 66 te zijn in plaats van 99, haha) begon de zoektocht naar het zwembad. Onderweg kwamen we van alles tegen; een restaurant, een sauna, een thermaal bad, een jacuzzi, behandelingsruimten. Het zwembad bleek een compleet kuuroord. Na nog een paar trappen en gangetjes te hebben genomen kwamen we bij het zwembad uit. Het zwembad was omgeven door allemaal hokjes die eruit zagen als pashokjes in een chique kledingwinkel. In sommige hokjes stonden zonnebanken, in andere stonden massagetafels klaar, sommige waren leeg en er was zelfs een hokje met een kuurbad. Op het terras naast het zwembad stonden heerlijke fauteuils (waar mensen heerlijk rustig een boekje aan het lezen waren) en er hing zelfs een hangmat. Naast het rustieke uiterlijk zorgde de muziek en de lavendelgeur (ja… geen chloorgeur in dit zwembad) voor een heerlijk ontspannen ambiance. In het zwembad was alleen ‘motionsimning’ toegestaan. Dit hield in dat we rondjes moesten zwemmen, dat heel logisch (maar niet heus) tegen de klok in moest plaatsvinden. Na een paar rondjes te hebben gezwommen besloten we om het thermaal bad en de jacuzzi op te zoeken. Het zwemmen en de tijd die we in het thermaal bad en de jacuzzi doorbrachten was echt op en top genieten, een heerlijke vorm van ontspanning. Bovendien kan een beetje beweging geen kwaad na al die chocolade en andere lekkernijen die we hier verorberen. Het lijkt me wel zo handig als jullie me nog herkennen bij terugkomst, haha. Het was weer een geweldige ervaring en echt zo totaal anders dan de zwembaden in Nederland. Alleen de omgeving al was werkelijk fantastisch!

Onderweg naar de metro hebben we nog even een bezoek aan ‘Indiska’ (www.indiska.com) gebracht. Een erg leuk winkeltje, waar ze werkelijk van alles verkopen en altijd heerlijke muziek draaien. Toen het meisje achter de kassa ons herkende als ‘the Dutch girls’ bedachten we ons echter dat we misschien toch iets minder frequent moeten shoppen, haha.

Nog heerlijk ontspannen en een beetje loom van het bezoek aan het zwembad heb ik de avond met een plaid en een kopje thee op de bank doorgebracht en even helemaal lekker niets gedaan. Heerlijk!

VRIJDAG 2 MAART:
Tijdens de brunch (ja… we hebben weer heerlijk uitgeslapen vandaag, wat is dat toch een luxe!) werd onze aandacht getrokken door een klepperende brievenbus; post!!! Tussen de kaarten (bedankt daarvoor!) zat één wel hele bijzondere kaart; een afhaalbericht voor een pakketje! Ik vroeg me af waar ik het pakketje eigenlijk zou moeten afhalen, maar ook dat stond gelukkig op het briefje vermeld. Het pakketje kon worden afgehaald bij ‘OKQ8 Hallonbergen’ (huh?! maar dat is toch het tankstation hier verderop?!). Het bleek inderdaad het tankstation hier verderop te zijn, dat dus naast tankstation ook als postkantoor blijkt te fungeren. De jongen die wisselde tussen de balie van het tankstation en de balie van het postkantoor (ik vraag me af wat er in zijn functie-omschrijving staat, haha) overhandigde mij het pakketje. Benieuwd naar wat er in zat (en met een sterk vermoeden) ging ik snel terug naar de hotelkamer. Tijdens het openmaken van het pakketje verwonderde ik me erover hoeveel plakband er op een pakketje kan zitten (dat viel eigenlijk best mee, maar ik was gewoon ontzettend nieuwsgierig en kreeg het pakketje door de plakband die erop zat niet snel genoeg open). Toen ook die klus geklaard was werd ik verrast door een lief kaartje, een zakje paaseitjes van chocolade (mmm!) en de pakjes thee (die mijn eerdere vermoeden bevestigde, haha). Ontzettend bedankt, Marianne! Echt een hele leuke verassing!

Na mijn uitstapje naar het tankstation/postkantoor heb ik de rest van de middag even heerlijk in de hotelkamer doorgebracht (met Herman van Veen’s ‘Ik ben vandaag zo vrolijk’ op de achtergrond, haha) en heb ik van alles en nog wat gedaan.
’s Avonds ben ik samen met Fleur naar het conservatorium geweest (nee… ik heb hier in Zweden niet opeens mijn muzikale talenten ontdekt (haha), maar heb er genoten van de Zweedse muziektalenten die er een concert gaven).

Liefs, Daniëlle

P.S. Het feit dat ik dit stukje weid aan het pakketje dat ik vandaag ontving betekent niet dat ik niet blij ben met de kaartjes, hoor! Het is ook echt super super super leuk om hier kaartjes te ontvangen! En ook de mailtjes en de berichtjes op mijn waarbenjij.nu-site zijn erg leuk om te lezen! Kortom; bedankt allemaal!