Een heerlijk weekend en mijn eerste week in de

'bovenbouw'


ZATERDAG 3 MAART:
Na weer heerlijk te hebben uitgeslapen (wat een luxe is dat toch! dat ga ik eenmaal terug in Nederland echt missen!) en op m’n gemakje te hebben gebruncht, heb ik aan mijn schoolverslagen gewerkt en de huishoudelijke taken afgewerkt. De rest van de middag heb ik met een kopje thee en een stapel tijdschriften op de bank doorgebracht. Heerlijk om daar even de tijd voor te hebben en vooral ook te nemen. ’s Avonds hebben we, met een salontafel gevuld met lekker dingetjes (mmm!), een film gekeken.

ZONDAG 4 MAART:
Vandaag heb ik me opnieuw aan het natuurreservaat gewaagd, dit keer samen met Fleur. Het was er, ondanks de afgenomen sneeuw, nog steeds prachtig. We hebben er heerlijk gewandeld en genoten van de prachtige omgeving. Het enige dat er aan dit mooie plaatje ontbrak waren mijn trouwe viervoeters. Zodra Sam en Noa hier aankomen ga ik lekker met ze wandelen. Ik heb er nu al zin in!
We namen vandaag de gele route. En kwam ik afgelopen dinsdag bijna niemand tegen onderweg, vandaag was het natuurreservaat druk bezocht; families, mensen met een hond, langlaufers, joggers, amazones…
Onderweg zagen we houten hutjes waar bezoekers, met de prachtige natuur op de achtergrond, op de vuurplaatsen hun eten aan het klaarmaken waren (het ultieme Scandinavië-gevoel!) en families die er op rotsen aan het picknicken waren. Deze route was waarschijnlijk wat meer een recreatieve route. Het had in ieder geval een hele gezellig uitstraling allemaal. Deze wandeling zal bekend komen te staan als onze eerste kennismaking met het Zweedse gezinsleven, haha.
Gedurende de wandeling werd de lucht steeds blauwer en een heerlijk winterzonnetje verwarmde onze gezichten. Dit was echt puur genieten! De
gele-bordjes-route voerde ons, naast de prachtige natuur, langs het dorpje Ursvik (dat aan de rand van het natuurreservaat ligt) en een manege. De paarden stonden er allemaal keurig tussen het schrikdraad, maar tegen die prachtige achtergrond leken het net wilde paarden. Één van de paarden zal dezelfde gedachte gehad hebben, want nadat we een stuk verder waren gelopen kwam er uit het niets een paard in rengalop voorbij stormen. Het paard rende het bos uit, dwars door een veld waar een hondencursus aan de gang was (erg knap trouwens dat de eigenaren de aandacht van hun honden wisten vast te houden), de tunnel onderdoor en de ‘grote’ stad in. Ja… never a dull moment in het natuurreservaat, haha!

Na de wandeling in het natuurreservaat stond er een wandeling naar de Willy’s op de planning voor de broodnodige boodschappen. Hoewel ik medelijden heb met de medewerkers vind ik het persoonlijk erg fijn dat deze supermarkt ook op zondagen geopend is. Vandaag bleken er echter meer mensen op het idee te zijn gekomen dat zondag een handige dag is om de boodschappen te doen. Er stonden enorm, lange rijen bij de kassa’s. In één van die rijen met ‘locals’ (die hun winkelwagentje naar de auto brengen, de boodschappen overladen en zo hun boodschappen naar huis vervoeren) stond een meisje met een gigantische bagpack. Volgens mij moeten de caissières daar onderling enorm veel lol hebben als ze mij zien aankomen met mijn gigantische bagpack, maar het is een erg handige manier om je boodschappen te vervoeren. Bovendien past er lekker veel in, zodat ik niet iedere dag een bezoek aan de supermarkt hoef te brengen.

’s Avonds hebben we een zeer geslaagde ovenschotel gemaakt (erg lekker!). We waren echter iets te enthousiast, want we kunnen er nog wel drie dagen van eten, haha, maar dat geeft niet.

Morgen begin ik aan mijn stage bij de 5-jarigen. Ik heb er zin en vind het heerlijk om weer even een nieuwe start te maken. Ik zit al barstens vol met ideeën over welke activiteiten ik met de kinderen kan ondernemen. Of ik deze ideeën ook daadwerkelijk allemaal uit kan voeren is nog even afwachten. Alles gaat hier namelijk via de directeur (ik ben blij dat dat in Nederland niet zo werkt). Daarnaast is er nog de taalbarrière tussen mij en de kinderen, maar dat moet vast op een creatieve manier op te lossen zijn.

MAANDAG 5 MAART:
Mochten jullie je afvragen waar je Fleur en mij ’s nachts voor kunt wakker maken, dan volgt hier het antwoord: warme chocolademelk en chocolade. Vannacht hadden we er beide zin in en besloten we om ons er aan over te geven. Héél slecht, maar zóóóóó lekker!

De gezellige ‘chocoladeparty’ van vannacht zorgde er wel voor dat ik er vanochtend moeilijk uitkwam. Na voor de zoveelste keer op de snooze-knop te hebben gedrukt besloot ik om er toch maar uit te gaan en me voor te bereiden op mijn eerste dagje bij de bovenbouwers (lees; kleuters). Bij binnenkomst werd ik direct door één van de kinderen begroet met “Hej Daniëlle!” (die posters werken dus echt, haha).
Behalve mijn eerste week in deze groep, is er ook net een jongen uit Polen gestart. Hij is pas geleden met zijn familie naar Zweden verhuisd en spreekt alleen Pools. Blijkbaar heeft hij aangevoeld dat ik de Zweedse taal ook niet machtig ben en was ik daardoor de eerste met wie hij contact legde. Het had iets heel bijzonders. We speelden samen ‘mens-erger-je-niet’, waarbij ik hem non-verbaal probeerde duidelijk te maken hoe het spel werkt. Het spelen van een spelletje werkte aanstekelijk, want al gauw werd ik uitgenodigd voor een ander spel. Dit was een zelfgemaakt spel, waarbij het de bedoeling is om de foto’s van de leerlingen om te draaien die ook op je bord staan en degene die als eerste zijn/haar bord vol heeft het spel wint. Het viel me op dat de kinderen heel behulpzaam zijn en er geen sprake was van een onderlinge strijd gedurende het spel. Ondanks dat ze het spel allemaal graag wilden winnen hielpen ze elkaar bij het vinden van de foto’s. Ze legden de foto’s zelfs naast elkaars bord als ze de foto van een ander omdraaide, zodat deze bij de volgende beurt door diegene kon worden omgedraaid. Het was heel gezellig en tevens een handige manier om de namen van de kinderen te leren.

Aan het einde van de ochtend was het tijd voor een ‘meeting’ (vergelijkbaar met een kringactiviteit). Tijdens deze ‘meeting’ werd ik nog even officieel voorgesteld, vond er een namenrondje plaats, werd er documentatie voorgelezen en gezongen. Malin (een collega uit de vijfjarigen-sectie) is ontzettend muzikaal. Ze heeft ook in een band gezongen en volgens mij heeft ze ook een opleiding in de muziek gevolgd. Als zij de kinderliedjes zingt lijkt het wel een optreden! Echt geweldig voor die kinderen om zo’n juf te hebben.

Het eten is een wereld van verschil met de 1-jarigen. Twee van de kinderen dekken de tafels, halen alles op in de keuken en verdelen dit over de tafels. Vervolgens komen ze naar de ruimte waar de ‘meeting’ gehouden wordt en vertellen ze wat er die dag op het menu staat. Tijdens het eten viel me opnieuw op hoe zorgzaam de kinderen hier voor elkaar zijn en hoe lief ze met elkaar omgaan. Ze zorgen er bijvoorbeeld eerst voor dat de glazen van de tafelgenoten gevuld zijn voordat ze hun eigen glas vullen. Het eten gaat hier netjes met mes en vork (echt ongelooflijk!) en ook het opscheppen doen ze zelf.

Bij de 1-jarigen hebben ze twee speelkamers, een slaapkamer en een atelier. Hier hebben ze ik-weet-niet-hoeveel kamers. Achter iedere doorgang ligt wel weer een kamer verscholen. Één van de principes van Reggio Emilia is dan ook dat de kinderen in de gelegenheid moeten zijn om met elkaar te zijn, zonder de aanwezigheid (en de invloed) van een volwassene. Daar hebben ze hier dus ruimschoots de mogelijkheid toe. De kamer die me het meest opviel is de beschilderde kamer. Hier zijn allemaal skylines op de wanden geschilderd, planken beschilderd met autowegen, staan bakken met bouwmateriaal, houten garages, auto’s, hijskranen etc. Zo’n zelfde ruimte hebben ze met dinosaurussen. Hier is de achtergrond beschilderd als de omgeving van dinosaurussen en staan poppetjes van alle dinosaurussen die er ooit bestaan hebben. Het is echt zo mooi om te zien dat er hier voor ieder interesse wel iets te vinden is. In Nederland heb je een huishoek, een bouw/constructiehoek, een zand/watertafel, een verfbord en een tafel om aan te knutselen, schrijven, tekenen of puzzelen en dan houdt het vaak wel op. In Nederland wordt veel gesproken over een rijke leeromgeving. In vergelijking met de omgeving hier, ben ik er in Nederland nog geen tegengekomen. Wow, wat een omgeving voor die kinderen! Ik zal veel foto’s maken om het jullie bij thuiskomst allemaal te laten zien.

Het lichtproject waar bij de 1-jarigen in week 1 mee gestart werd, daar was na die tijd weinig meer van te merken. Hier bij de 5-jarigen hebben ze zelfs meerdere projecten door elkaar lopen en wordt er aan al deze projecten ook echt gewerkt. Ik heb vandaag de meeste tijd doorgebracht bij het project over portretten, emoties en de losse onderdelen van het gezicht dat Nabait (een collega uit de vijfjarigen-sectie) gestart is. De kinderen waren vandaag bezig met het tekenen van ogen (blije ogen, enge ogen, treurige ogen, verliefde ogen, Chinese ogen, kattenogen, mama’s ogen etc.). Andere kinderen waren, vanwege een studiebezoek van een school in Kista later deze week, bezig met het maken van welkomstposters.

Aan het einde van de middag was het tijd om naar buiten te gaan (heerlijk dat ze hier bij de 5-jarigen wel tijd voor inruimen!). Ieder kind kleedde zich helemaal zelf aan, en dat terwijl ze hier hele skipakken, sjaals mutsen handschoenen e.d. aan moeten trekken! Ik heb geen enkele veter hoeven strikken of rits hoeven dicht doen. Waarschijnlijk komt dit doordat de kinderen hier al vanaf 1 jaar naar school gaan en ieder jaar meer verantwoordelijkheid krijgen en meer zelfstandigheid verwerven.

Op mijn eerste dag bij de 5-jarigen kwamen twee van de 1-jarigen me opzoeken (zo leuk!) om me een knuffel te brengen. Ah gussie, ze zijn echt zo lief!

’s Avonds heb ik een bezoekje aan de bioscoop (lees; de stageschool) gebracht. Daar heb ik een film (“Not just anyplace”) bekeken over de oorsprong van deze vorm van onderwijs. Met een muziekje en Italiaans gebrabbel op de achtergrond was het lastig om de gesproken Engelse vertaling te volgen. Vooral vanwege de vaktermen en het tempo waarin gesproken werd. Uiteraard had ook onze vermoeide toestand invloed op de concentratie om deze film te volgen, maar we hebben hem uitgezeten en bruikbare aantekeningen gemaakt!

DINSDAG 6 MAART:
Aan het begin van ons ‘grote-zweden-avontuur’ voelden wij ons nog ‘overdressed’ met onze dikke winterjas, sjaal, handschoenen en thermo-kleding. Vanochtend zagen we dat de Zweden ook aardig kunnen overdrijven. Onderweg naar de Stella Nova kwamen we allemaal mensen met paraplu tegen, terwijl het slechts motregende. Eigenlijk kon je het niet eens motregen noemen. Hier en daar viel een inimini drupje. Conclusie; Zweden zijn beter opgewassen tegen de kou en wij Nederlanders (wat klinkt dat nationalistisch, haha) kunnen beter tegen regen.

Naast alle fantastische indrukken die ik gisteren heb opgedaan, was er ook een minder positieve indruk. Door één van de werknemers in de vijfjarigen-sectie wordt er namelijk verschrikkelijk tegen de kinderen geschreeuwd. Ik heb het idee dat de anderen dit ook vervelend vinden, maar er is niemand die er iets tegen doet. Toen ik na mijn pauze weer richting school liep vroeg ik me af of ik er met haar over in gesprek zou gaan. Aan de ene kant ben ik misschien niet de juiste persoon om dit met haar te bespreken, ik ben hier ten slotte te gast. Bovendien spreekt ze slechts gebrekkig Engels, waardoor de communicatie lastig verloopt. Aan de andere kant is het misschien juist goed om dit te doen, aangezien ik (in tegenstelling tot de collega’s hier) niet nog jaren met haar hoef te werken. En eigenlijk vind ik dat ik er ook gewoon iets aan moet doen. Ik vind het zo erg voor de kinderen en kan op zijn minst proberen om er iets aan te doen. Dat ben ik de kinderen toch eigenlijk wel verplicht. Tijdens diezelfde wandeling kwam ik Jurate (een collega uit de vijfjarigen-sectie) tegen. Samen met één van de kinderen was ze op weg naar het ziekenhuis. Ik vroeg direct bezorgd wat er gebeurd was, maar het bleek een routinebezoek te zijn (blijkbaar hoort een bezoek aan het ziekenhuis hier ook in het takenpakket van de leerkracht?!).

Vandaag heb ik opnieuw mooie dingen gezien, zoals bijvoorbeeld de gedetailleerde en goedlijkende tekening van Belle (uit ‘Belle en het beest’) door één van de 5-jarigen. In uiterste concentratie en met oog voor detail tekende het meisje de kaft van een boek na. Het eindresultaat was een prachtige tekening met de kwaliteit van een ‘Nederlandse bovenbouwer’! Ik denk dat dit het resultaat is van het op jonge leeftijd in aanraking brengen van de kinderen met verschillende materialen en het leren kijken. Een ander mooi schouwspel was de uitleg van één van de vijfjarigen over hoe letters worden geschreven aan een andere vijfjarige. Het geduld en de concentratie die hiermee gepaard ging vond ik heel bijzonder om te zien.

’s Middags kwamen de bezoekers uit Kista, waar de kinderen gisteren posters voor gemaakt hebben. Aan zo’n bezoek gaat een heel ritueel vooraf. Alle kinderen verzamelen zich bij de deur. Ondertussen maakt één van de werknemers foto’s van de bezoekers. Bij binnenkomst krijgen de bezoekers een hand (en hoesjes voor om hun schoenen) van de kinderen en stellen zij zich aan elkaar voor. Één van de werknemers noteert de namen van de bezoekers en terwijl de bezoekers de presentatie van de directeur volgen maken de leerlingen naamkaartjes om op de tafels bij de kopjes koffie en thee te zetten. Van de foto wordt een poster gemaakt (zo’n zelfde als die van mij door de hele school verspreid hangen, alleen stond er in dit geval dan ‘Välkommen Munichipsen Kista’ op).

Tijdens de ‘meeting’ van vandaag speelden we onder andere een spelletje met een blinddoek, waarbij je na 10 keer te zijn rondgedraaid de kring rondloopt om vervolgens iemand te herkennen door te voelen. Ook ik moest eraan geloven en juist op dat moment kwam de directeur binnen, haha.

Samen met Nabait heb ik het over het starten van een eigen projectje gehad. Om de kinderen niet met nog een compleet ander project op te zadelen leek het me een goed idee om het project in het verlengde van haar project te laten lopen. Nabait was direct enthousiast en haalde me over om direct morgen te starten i.p.v. maandag (wat mijn oorspronkelijke plan was). Het wordt een project over oren en geluid, dat nu dus morgen van start gaat! Ik ben benieuwd hoe het zal gaan verlopen.

’s Avonds hebben we opnieuw een bezoek aan het conservatorium van Stockholm gebracht. Dit keer voor het concert ‘changing colors’. Onderweg ernaar toe werd ik herkend op het metrostation van Hallonbergen (HUH?!). Het was mijn ‘redder in nood’ van afgelopen dinsdag (overigens best genant om hem tegen te komen op de een of andere manier). Hij vroeg of ik onlangs nog verdwaalt was, haha. Gelukkig niet!
Het was een kleurrijk concert, zowel in klank, in kleding als in persoonlijkheden. De band die optrad was erg prettig om naar te luisteren en heel muzikaal. Ze speelden zelfgeschreven nummers, echt super!

Na het concert heb ik de rest van de avond achter mijn laptop doorgebracht om een powerpoint te maken voor mijn eerste les, morgen!

P.S. Ik versta de kinderen!!! Het feit dat de kinderen hier praten (dit in tegenstelling tot het gebrabbel van de 1-jarigen) zorgt ervoor dat je het Zweeds sneller oppakt. Bovendien gebruiken de kinderen geen hele ingewikkelde woorden en zinsconstructies, waardoor het makkelijk te begrijpen is.

WOENSDAG 7 MAART:
Vandaag was het zover; de start van mijn eigen projectje. Terwijl ik de laptop opstartte zocht Nabait drie kinderen uit. Drie kinderen lijkt weinig, maar ze werken hier meestal met één, hooguit twee kinderen tegelijk dus het was al een uitzondering. Als ik ze vertel dat ik normaal gesproken in m’n eentje voor 25 á 30 kinderen sta, weten ze niet wat ze horen. Terwijl het voor mij juist gek is dat ze hier met z’n vijven (en met mij erbij zes) de groep draaien. De aandacht van de kinderen was (mede dankzij de laptop) vrijwel direct getrokken. Daar zat ik dan samen met drie Zweeds sprekende kinderen en Nabait als mijn ‘personal tolk’, haha. Al gauw kwamen er meer kinderen kijken, maar deze werden direct weer weggestuurd (jammer!). Denkend in het Nederlands, sprekend in het Engels en luisterend in het Zweeds gaf ik de ‘les’ over oren en geluid. Het was een hele bijzondere ervaring om op deze manier een les te geven. Dit zal ik niet gauw vergeten. Het verrassendste onderdeel van deze ‘les’ vond ik de weergave van de kinderen van hoe geluiden in je oor komen. De één zag het geluid als kleine golfbewegingen, de ander als een trechtervorm waarbij al het geluid naar je oor gebracht werd en de meest verassend vond ik toch wel de manier waarop de derde leerling het voor zich zag, namelijk als ‘bubbles’ die door je oor worden opgevangen en daar het geluid laten ontsnappen.

Daarnaast was het erg leuk om te zien hoe goed de kinderen waren in het herkennen van de dierenoren, die ik ter inleiding liet zien. Toen ik mijn powerpoint gisteren, bij wijze van test, op Fleur losliet had ze er namelijk meer fout dan goed (net zoals ik zou hebben, wanneer ik de powerpoint niet zelf gemaakt had). De kinderen bleken er een stuk minder moeite mee te hebben en hadden ze nagenoeg allemaal goed, dat verbaasde me enorm. Ik stond werkelijk met mijn oren te klapperen (om maar in de trend van het onderwerp te blijven, haha).

P.S.Volgende week zit ik rond deze tijd in de nachttrein naar Lapland!!!

DONDERDAG 8 MAART:
Vandaag hebben we de film “To make a portret of a lion” gekeken. Toen we de film startte wisten we direct waarom we er afgelopen maandag voor hadden gekozen om ’s avonds een film te kijken. De ruimte vulde zich al snel met luidruchtige 5-jarigen en van de Engelstalige film was niets meer te verstaan. Nadat we de ruimte weer voor ons alleen hadden, was de film aanzienlijk makkelijker te volgen dan de vorige film. De film is een weergave van een project op een Reggio Emilia-school in Italië en was ongelooflijk inspirerend!

’s Middags waren we uitgenodigd in de vijfjarigen-sectie voor het afscheid van één van de vijfjarige wegens een verhuizing. Dit werd ‘gevierd’ met een door de kinderen gemaakte taart en het meisje kreeg een geplastificeerde groepsfoto met daarop door de kinderen gegeven omschrijvingen van het meisje. Het eetfestijn bleef overigens niet bij de taart, want in de lerarenkamer werden we ook nog eens verwend met een stuk chocoladecake. Deze was door Monira (een collega) gemaakt (dus dat was die chocoladelucht die in de school hing, haha) voor de ouderavond van gisteravond. Die ouders hier worden maar verwend. Zo worden er ook een aantal ouders door de school getrakteerd op een reisje naar Reggio Emilia, om het onderwijs daar te bekijken. De ouders worden hier namelijk als gelijk gezien aan de leden van het team. Van de chocoladecake hebben we overigens een recept gekregen, dus ook daar kan ik jullie bij terugkomst op trakteren. Het was wel even puzzelen, aangezien het een Zweeds recept is, want wat is KKP, TSK en MSK?
KKP = klein koffiekopje
TSK = theelepel
MSK = eetlepel
De handelingen en ingrediënten waren makkelijk te vertalen, al zorgde dat door het gebrekkige Engels van sommige collega’s nog voor de nodige hilariteit. Ik vroeg namelijk aan Monira of één van de ingrediënten op het lijstje bloem was. Toen ze dit bevestigde, vroeg een collega die net een hapje van haar cake nam verbaasd “Huh, zitten er bloemen in?”. Om er zeker van te zijn dat ik hem straks voor jullie kan bakken gaan Monira, Fleur en ik hem volgende week samen een keer bakken. Gezellig!

P.S. Vandaag ontvingen we bij ons wekelijkse “handdoeken-theedoeken-dekbedovertrekken-pakket” rood-wit-blauw gestreepte dekbedovertrekken, haha.

VRIJDAG 9 MAART:
Vandaag stond de film “A message from Loris Malaguzzi” op het programma, maar aangezien niemand ons wist te vertellen waar de televisie was werd het een dagje met onze neuzen in de boeken. Het boekenwurmmiddagje werd afgewisseld met een rondleiding in de magazijnen en de nog niet door ons ontdekte kamers (zoals bijvoorbeeld de muziekkamer vol instrumenten) en een onaangenaam onderonsje met de directeur.

Onderweg naar ‘huis’ kwamen we Lydia en Monira (twee collega’s) tegen die er aanzienlijk netter uitzagen dan wanneer ze op de Stella Nova rondlopen. Ze waren onderweg naar hun tweede baan. Ik weet niet zeker of ze nu een grapje maakten of dat het echt zo was, want dat weet je nooit met deze twee. Het zou me echter niet verbazen, aangezien het merendeel van de collega’s er een baantje naast heeft. Gezien de dure leefomstandigheden hier in Zweden is dat ook min of meer noodzakelijk.

’s Avonds zijn we naar Kista gegaan, waar we heerlijk gegeten hebben. Kista heeft een heel leuk concept, wat betreft het uit eten gaan. Één van de hallen in het winkelcentrum is gevuld met eettentjes (of eigenlijk keukens). Ieder eettentje representeert een ander land en in het midden staan allemaal tafels en stoelen waar de bezoekers van de eettentjes gebruik van kunnen maken. Op deze manier hoef je dus niet allemaal bij hetzelfde eettentje te eten als je met elkaar uit eten gaat. Wij zijn voor een Italiaans pastagerecht gegaan en hebben na afloop bij het desserttentje een coupe ‘Daim-ijs’ gehaald (heerlijk!). We sloten de avond af met een bezoekje aan ‘Filmstaden’ (de bioscoop van Kista) waar we de film ‘Jakten på lycka’ (beter bekend als ‘The pursuit of happyness’) hebben gekeken. Toen de aftiteling verscheen ontstond er een luid applaus. Ik weet niet of het hier in Zweden gebruikelijk is om na de film te klappen, of dat het slechts deze zaal was, maar het was wel heel grappig. De bioscoopzaal deed me denken aan de bioscoopzaal van Lelystad, dus het was een vreemde gewaarwording om me bij buitenkomst te beseffen dat ik nog steeds in Zweden ben.

Liefs, Daniëlle