Twee dagen Stockholm

VRIJDAG 26 JANUARI:
Voor mijn gevoel ben ik al een week in Zweden. Ik heb hier al zoveel gezien en meegemaakt dat het moeilijk voor te stellen is dat het slechts twee dagen zijn geweest. De omgeving hier begint al aardig vertrouwd te raken en mijn vocabulaire is al met een paar Zweedse woorden uitgebreid. De indrukken die we hier opdoen zijn overweldigend en tegelijkertijd heel vermoeiend.

Toen ik vanochtend uit het keukenraam keek werden de wegen sneeuwvrij gemaakt door een pick-up-truck met een sneeuwschuiver ervoor. Een apart gezicht, omdat je een veel massiever voertuig als sneeuwschuiver verwacht (zeker hier!).

Vandaag zijn we met de metro naar Stockholm geweest. De metrostations hier zijn kunstwerken op zich. Stockholm centraal station is gigantisch en we hadden dan ook geen idee welke kant we op moesten. Als ik voor het eerst in een grote stad ben volg ik meestal maar gewoon de meute, dan kom je er vanzelf. Zo ook in Stockholm. Vanuit het centraal station loop je regelrecht tegen een kerk aan. De deuren stonden open, dus hebben we even binnengekeken. Bovendien was het daar veiliger dan buiten, waar de ijs- en sneeuwbrokken van daken en uit bomen naar beneden vielen. De kerk was zo goed als leeg. Er werd nog even iemand gezegend bij het altaar en vanachter ons kwam er iemand met een koptelefoon waar de muziek uit schalde de kerk binnengelopen (hoor je niet stil te zijn bij het betreden van een kerk?!). Na ons korte bezoekje aan de kerk zijn we de winkelstraten doorgeslenterd. In één van de zijstraatjes stuitte we op een klein en multifunctioneel parkje. Aan de ene kant werden honden uitgelaten en aan de andere kant van het park waren kinderen (in de leeftijd van 1 t/m 5 jaar) aan het spelen. Ze hoorden bij een school en waren er samen met hun leerkracht. Door hun fluorescerende oranje hesjes vielen de leerlingen goed op in het met sneeuwbedekte parkje. De hemdjes moesten ervoor zorgen dat de leerkracht de leerlingen niet zou kwijt raken en voor het geval dat stond op de achterzijde van hun hesjes het adres van de school. Ik vond het een grappig gezicht, al die ukkies in hun oranje hesjes. Volgens Nevelle (de directeur van de Stella Nova) moest dit een slechte leerkracht zijn. Alleen slechte leerkrachten en leerkrachten die met hun leerlingen langs drukke verkeerswegen moeten gebruiken hesjes (we never use them!).

In een ander parkje hadden ze een wel heel bijzonder speeltoestel (dat we uiteraard even getest hebben!). Het was vergelijkbaar met de draaitoestellen met zitjes, waarbij je je voeten moet gebruiken om vooruit te komen. Alleen moest je hier worden geduwd en waren het geen zitjes maar was het een slee. Dit verklaard direct waarom we een dergelijk speeltoestel niet in Nederland hebben (een gebrek aan sneeuw!).

In Stockholm hebben we ervaren dat teksten ook zonder woordenboek te begrijpen zijn, zoals:
Rea -> uitverkoop
Trycka -> duwen (ookal lijkt ‘trycka’ meer op trekken, maar dat is ‘dra’)
Hiss -> lift
Utgang -> (3 keer raden, haha)
Varning rasrik -> oppassen voor naar beneden vallende sneeuw en/of ijspegels

Dat laatste stond op de borden aan de zijkant van gebouwen en op de wegafzetting. Er stonden op sommige plaatsen zelfs mannen met fluitjes om de passanten er op attent te maken wanneer er iets naar beneden viel. De eerste keer fluiten betekende stilstaan en bij de tweede keer kon je je weg vervolgen (ja, je leert een hoop als je om je heen kijkt).

De Zweden zijn hele toegankelijke mensen. We hebben er inmiddels al een heel aantal gesproken en zijn zelf ook al een aantal keer aangesproken. Op de één of andere manier zien we eruit als personen die graag meedoen aan Zweedse enquêtes of de weg weten in het grote Stockholm (zou dit betekenen dat we al zo zijn ingeburgerd, dat ze ons nu al voor Zweden aanzien, haha?!).

Ik geniet met volle teugen, vooral van de kleine dingen. En ik kom hier ook heerlijk tot rust na die hectische periode op de PABO. Tot nu toe is het echt een beetje vakantie (heerlijk!). Zondag gaan we de Stella Nova van binnen bekijken en zal Nevelle ons wegwijs maken in het schoolgebouw. Maandag gaan we echt van start en zal er ook wat meer structuur in de dagen komen.

De deuren van het hotelgebouw zijn met codes beveiligd en bij terugkomst slaagden we er niet in om de buitendeur te openen. Een voorbijganger toetste een code in en floep, daar ging de deur open. De vrouw liep weer verder en half verbaasd liepen wij het hotel binnen. We zijn direct maar even bij de eigenaresse langsgegaan voor de code van de buitendeur. De binnen- en buitendeuren blijken verschillende codes te hebben. We hebben ook direct maar even gebruik gemaakt om haar al onze andere vragen te stellen en een ‘osthyvel’ (kaasschaaf) te regelen.

Om 19.00 uur stonden we keurig bij de ingang van ‘ons’ hotel te wachten. Er kwamen heel wat auto’s voorbij, maar niet die van Nevelle en Anitha. Die laten ons nu vast een uur wachten, paybacktime voor het wachten in de aankomsthal dachten we gekscherend. Niets bleek minder waar, want om even over zeven kwamen Nevelle en Anitha voorrijden en hebben zijn we naar de plaatselijke Chinees gereden. We hebben er heerlijk gegeten en het was erg gezellig. We kunnen enorm met elkaar gelachen en hebben heerlijk met elkaar van gedachten kunnen wisselen over hoe het onderwijs zou moeten worden vormgegeven (tja… vier mensen uit het onderwijs, dan is zo’n onderwerp natuurlijk onvermijdelijk, haha).

Na afloop hebben ze ons weer keurig bij het hotel afgezet en tijdens onze tweede avondwandeling zijn we er dan toch in geslaagd om de Stella Nova (de stageschool) te vinden. Op het raam hingen foto’s van nieuwe leerlingen en de jarigen en tot mijn grote schrik hing ik ook zelf in posterformaat op het raam (op drie ramen om precies te zijn). ‘Wilkom bij Stella Nova Daniëlle Meijvogel’ stond erop. In de schooltuin staan picknicktafels, Zweedse huisjes in mini-formaat en een aantal speeltoestellen. Alle ingangen zijn voorzien van kleurrijke welkomstborden. Al glurend door de ramen hebben we de klaslokalen bekeken en één van de hallen stonden een aantal paar mini-schoentjes, waarschijnlijk van de één-jarigen. Toen we op de terugweg naar het hotel nog een stukje door het park liepen stond er op een paar meter afstand een Staffordshire Bull Terrier naar ons te grommen. Oké, maar even stokstijf blijven staan (waarom gaat hij niet weg en waarom gaat hij steeds harder grommen?!). Na een tijdje kwam de eigenaar (druktelefonerend en niet tegen de hond pratend, zoals wij dachten toen we het Zweedse gebrabbel uit de verte hoorde komen) en liep de hond verder. Ook wij vervolgden onze weg. We blijven hier van het ene in het andere avontuur vallen, want bij terugkomst bij het hotel hadden we opnieuw problemen met de code, maar dat is misschien niet zo verwonderlijk als je de code bij de ingang van een ander gebouw intoetst (oepsie, we waren een gebouw te vroeg).

ZATERDAG 27 JANUARI:
Vanochtend kwam de sneeuw uit de lucht vallen in plaats van uit de bomen en van de daken. Tegelijkertijd scheen er ook een heel fel zonnetje, waardoor de thermometer op het balkon 5 graden aangaf. Het beloofde weer een heerlijke dag te worden.

Vandaag hebben we opnieuw een bezoek aan Stockholm gebracht. Dit keer hebben we het culturele deel bezocht. Het was er vandaag een stuk kouder dan gisteren en tegen deze kou waren zelfs mijn dikke sokken, handschoenen en thermo-kleding niet opgewassen. De zoektocht naar cultuur veranderde al gauw in een zoektocht naar de zon om een beetje op te warmen. Aan de rand van het centrum was een schattig klein koffiehuisje waar we een heerlijk kopje warme chocolademelk hebben gedronken en onze voeten en handen konden laten ontdooien (vooral het ontdooien van mijn handen was erg prettig, want door die ijzige kou kon ik het knopje van mijn fototoestel niet eens meer indrukken). Het was een heel smal koffiehuisje en we zaten als het ware in de etalage (althans zo voelde het). Voor het raam was een plank gemaakt die als tafel fungeerde, daaronder hing de verwarming die als voetensteuntje fungeerde en er lag zelfs een stapeltje plaids voor over je benen. Blijkbaar was het koffiehuisje er helemaal op ingesteld dat voorbijgangers er zich kwamen opwarmen. Weer een unieke (en vooral komische) ervaring! Bovendien hadden we vanuit de ‘etalage’ ook nog eens een geweldig uitzicht, dus wat wil je nog meer.

Nadat we waren opgewarmd in het koffiehuisje hebben we een bezoek gebracht aan het ‘national museum’. Onderweg daar naar toe viel het ons op dat wij in vergelijking met de Zweden wel erg warm gekleed waren, want de Zweden lopen ondanks de kou (-7 C) nog gewoon in dunne jasjes. Daardoor leken wij wel twee expeditiereizigers, haha. Het ‘national museum’ was geen museum over Zweden, zoals wij in eerste instantie verwachtten. Er waren verschillende exposities te zien, maar persoonlijk vond ik de exposities die door kinderen gemaakt was het meest bijzonder. Het was een expositie met als onderwerp ‘mijn droomwereld’. Het was een kleurrijke en verassende expositie die op prachtige wijze geëxposeerd werd. De kunstwerken waren gemaakt in het kleine ateliertje dat zich in het museum zelf bevond. Onder leiding van een volwassene kunnen de kinderen daar hun eigen kunstwerken maken en vervolgens worden deze dan in het museum geëxposeerd. Voordat de kinderen aan de slag gaan krijgen ze een onderwerp. Met dit onderwerp in hun gedachte gaan ze een tijdje in een ruimte zitten met allerlei verschillende zitelementen om het onderwerp op zich in te laten werken (ook deze ruimte bevond zich in het museum zelf). Tot slot gaan ze dan in het atelier aan het werk en als het af is stellen ze hun werk tentoon. Volgens mij moet het een geweldige ervaring zijn voor die kinderen om hun eigen werk in een heus museum geëxposeerd te zien staan/hangen. Vanaf ons bezoek aan het ‘national museum’ zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Fleur is nog even in het museum blijven hangen en ik heb nog even een wandeling door de stad gemaakt, mijn eerste souvenir gekocht en heerlijk genoten van de prachtige uitzichten en alles wat er om mij heen gebeurde.

Onderweg naar het station stuitte ik op een demonstratie die aan de gang was op het plein voor het ‘kulturhuset’. Van het Zweedse geschreeuw begreep ik zo goed als niets, maar uit de spandoeken kon ik opmaken dat het om het erkennen van de volksmoorden door de Turkse regering ging.

In de ‘capitoolgids’ hadden we (tijdens ons verblijf in het koffiehuisje) gelezen dat er een boekje bestond met daarin de kunst uit de verschillende metrostations. Op mijn terugweg heb ik direct even een boekje (lees folder) opgehaald bij de SL (het openbaar-vervoersbedrijf). Erg leuk om te lezen (nou ja lezen, de plaatjes te bekijken want de Engelse folders waren op en dus is het een Zweedse geworden).

Op de heenweg hebben we onbedoeld zwartgereden. Er zat niemand in het hokje om onze kaartjes te stempelen en toen er uiteindelijk iemand kwam en wij netjes onze kaartjes door haar lieten stempelen bleek later dat ze er helemaal geen stempel op had gezet. Waarschijnlijk is het een vorm van miscommunicatie geweest. Wij informeerde namelijk bij haar hoe we aan een stempel kwamen als er niemand aanwezig was in het hokje. Haar antwoord was dat we er dan geen nodig hadden en zelf de geldigheidsduur (een uur vanaf het moment dat je in de metro stapt) van het kaartje in de gaten diende te houden. Niet echt een waterdicht systeem dus. Uiteraard heb ik op de terugweg wel weer keurig een stempel gehaald. Ik moest in vergelijking met de eerdere metro-ritjes een aardig tijdje wachten op de metro naar ‘Akkalla’, maar mijn verblijf op het metrostation werd veraangenaamd door een straatmuzikante die vanwege de prachtige akoestiek van het metrostation prachtige klanken wist voort te brengen op haar instrument. Door de akoestiek en haar muzikale talent leek het haast alsof ik me in een concertgebouw bevond, in plaats van op een metrostation. In de metro zelf had ik een onaangenamer achtergrondgeluid. Het geluid van een huilende peuter. En dan duren 15 minuten lang!

Bij thuiskomst heb ik de gemaakte foto’s bekeken en het internet (dat we sinds vandaag hebben, joehoe!) uitgetest. Het werkt nog niet altijd even goed, maar we zijn in ieder geval weer verbonden met de buitenwereld.

Toen Fleur terugkwam hebben we ons voor de tweede keer aan de PrisXTRA gewaagd. Het boodschappen doen ging al een stuk vlotter dan de eerste keer. En voor na het eten hebben we onszelf op een Semla getrakteerd. Een Semla is een traditionele Zweedse lekkernij. Het ziet eruit als een mix tussen een moorkop en een puddingbroodje. De smaak lijkt echter op geen van beide. Mocht je eens in Zweden komen, maak er dan een mooie foto van maar probeer het vooral niet op te eten. Het duurt een behoorlijke tijd voordat je die typische smaak uit je mond hebt.

Voor het avondeten hadden we een pastagerecht op het menu staan. Het resultaat was heerlijk, maar voordat het klaar was. We koken hier op een elektrische kookplaat en voordat het water van de fusilli kookte waren we onderhand drie kwartier verder. En nadat de fusilli erin gegooid was hebben we het water niet meer aan de kook gekregen. Gelukkig bleek het verwarmen van de fusilli in het hete water genoeg, want het is toch gaar geworden. Maar wat een gedoe zeg, zo’n elekrtische kookplaat.

Tot zover weer even mijn belevenissen in het koude noorden. Het worden behoorlijke lappen tekst om te lezen. Ik ga jullie niet overhoren bij terugkomst, dus je kunt hier en daar wat tekst skippen, haha. Maandag begin ik met stagelopen, dus dan zullen de teksten wegens tijdgebrek vast korter worden.

Liefs, Daniëlle

P.S. Het is inmiddels al zaterdag, maar ik heb mijn koffer nog steeds niet helemaal uitgepakt. Alleen het hoognodige is eruit en als ik iets nodig heb dan haal ik het er op het moment zelf uit. Toch lijkt het me handiger om de koffer uitgepakt te hebben, maar ja je moet je prioriteiten stellen hé, haha. Misschien is het uitpakken een leuke vulling voor een verloren uurtje op de zondag. Morgen dus!