And back to earth… back to work!

DONDERDAG 22 MAART:
Tijd om uit te rusten van onze reis hadden we niet, want vanmorgen vroeg werden we alweer fris en fruitig op stage verwacht. Dat fris en fruitig-gedeelte weet ik nog zo net niet, maar we waren in ieder geval aanwezig, haha.

De 1-2 jarigen waren duidelijk blij om ons weer te zien en heette me welkom met een groepsknuffel. Zooooo lief! De 5-6 jarigen waren vooral benieuwd naar onze avonturen aldaar. Één van de jongens vroeg me of het waar was, dat je er tot je enkels in de sneeuw staat. Toen ik hem vertelde dat je er zelfs tot je middel in de sneeuw kon verdwijnen was hij enorm verbaasd en vertelde het direct aan iedereen die hij tegenkwam. Heel grappig!

VRIJDAG 23 MAART:
Ook vandaag hebben we op stage doorgebracht, waar de directeur ons mededeelde dat hij de ‘meeting’ van aankomende zaterdag van 11.00 naar 10.00 uur wilde vervroegen. En of dat nog niet vroeg genoeg was, werd het even later zelfs 9.30 uur.

ZATERDAG 24 MAART:
Toen vanochtend vroeg de wekker afliep, was ik even verbaasd. De dagen lopen hier door elkaar heen, maar als ik me niet vergistte was het toch echt zaterdag. Al snel drong tot me door dat er om 9.30 uur een ‘meeting’ over ‘the involvement of parents’ gepland stond met de directeur (alias Mr. Moodswing). Deze ‘meeting’ werd om 12.00 uur abrupt onderbroken voor een ontmoeting met een nieuwe familie (een familie uit India). Eind april start hun 2-jarige dochter op de Stella Nova. Het was grappig om te zien hoe snel het kleine meisje aan de nieuwe omgeving gewend raakte en de halve school overhoop haalde.

Ik ben nog steeds aan het bijkomen van alle indrukken die ik in Lapland heb opgedaan en mijn uurtjes slaap aan het inhalen. Het ingaan van de zomertijd draagt daar helaas niet aan bij (noem het slechte timing, haha).

ZONDAG 25 MAART:
Vandaag heb ik als sollicitatiebriefconsulente voor enkele van mijn medestudenten gefungeerd, haha (meiden succes! ik zal voor jullie duimen!). Daarnaast heb ik mijn Laplandwas weggewassen, heerlijk uitgebreid gekookt en de hotelkamer(s) schoongemaakt.

MAANDAG 26 MAART:
Na een kort weekend (want slechts één dag en ook nog eens een uur korter) begon ik aan weer een nieuwe stageweek.’s Ochtends heb ik geholpen bij het dansproject. De kinderen luisteren naar verschillende soorten muziek (van over de hele wereld) en bedenken er met elkaar (geïnspireerd door dansfoto’s en hun eigen tekeningen van dansers) een dans op. Tijdens de ‘meeting’ laten ze deze dans aan de rest van de groep zien. Vandaag hebben Meia en Elias samen een dans gemaakt op Koerdische muziek. Ze waren uiterst geconcentreerd en hadden zelfs een lift in hun dans verwerkt. Dit hadden ze op een foto gezien en dachten “Oh, dat kunnen wij ook!”. En ze konden het! Twee vijfjarigen die even laten zien waar dansers jaren op oefenen! Zij sloeg één arm om zijn nek, hij deed voorzichtig een arm om haar middel en een arm in haar knieholte en ‘floep’ daar zweefde ze door de lucht. Ongelooflijk! Ze blijven me verbazen. Ik moet mezelf er iedere keer weer aan helpen herinneren dat ze vijf zijn, want voor m’n gevoel zijn ze een jaar of acht. ’s Middags zijn we met de kinderen naar ‘Toppstugan’ (het park tegenover de school) gegaan en hebben daar de speeltuin bezocht.

Bij de éénjarigensectie was “No name”, het pasgeboren broertje (10 dagen oud) van één van de éénjarigen op bezoek. De ouders hebben hier namelijk 3 maanden de tijd om een passende naam voor hun kind te vinden. De éénjarigen stonden vol verwondering naar de baby te staren. In vergelijking met de baby lijken ze al heel groot (en zo voelen ze zich ook, haha), maar niet al te lang geleden waren het zelfs nog baby’s. Echt een gek idee!

Bij thuiskomst hebben we voor het eerst op ‘ons’ balkon gezeten en zelfs een ijsje gegeten. Het lijkt hier wel zomer! Heerlijk!

DINSDAG 27 MAART:
Vandaag heb ik mijn a-muzikale talent ingezet om de kinderen kinderliedjes op de piano te leren spelen. We hebben hier namelijk twee piano’s tot onze beschikking! Één piano met 88 noten en één piano met extra noten. Stiltenoten, oftewel deze toetsen doen het gewoon niet. Die laatste is voor de kinderen, op die eerste mag alleen door de volwassenen worden gespeeld. Aangezien ik me niet boven de kinderen wil verheffen, pingelde ik met ze mee op de stiltepiano. Al gauw kwamen m’n collega’s kijken, omdat ze benieuwd waren wie er speelde en ze dachten dat het geen kinderen zouden zijn, haha. ’s Middags hebben we buiten doorgebracht.

Onderweg naar huis riep Lidia (collega uit de vierjarigensectie) over het schoolplein of ik zin had om vrijdagavond mee te gaan naar een Caribbean Club in Stockholm (gezellig!). Komende vrijdag dus toch nog een hoog palmboomgehalte in dit koude (maar nu warme) Zweden.

WOENSDAG 28 MAART:
Vandaag was het op stage een mengeling tussen leuk en alles behalve leuk. Ik zal beginnen met het leuke gedeelte. Al vanaf dat ik op dag één de kleine schildersezels had zien hangen had ik het idee om lekker buiten met de kinderen te gaan schilderen. Vandaag besloot ik dat de tijd hiervoor gekomen was. De condities waren goed; een heerlijk zonnetje, windstil en net voldoende beheersing van de Zweedse taal om dit zonder tolk te ondernemen. Hoewel het eenvoudig klinkt is het best een gedoe. Eerst moest ik er uiteraard toestemming voor vragen, maar die was (mits ik niet te veel kinderen mee zou nemen, met andere woorden maximaal 2) snel verkregen. En dan moet ik het de kinderen nog vragen. Maar met de zin “Vill du måler ute?” had ik al snel twee vrijwilligers gevonden. En dan moet je ze terwijl jij de spullen verzameld en meeneemt nog zover krijgen dat hun vast de schoenen en dergelijke aandoen (lang leve de beeldende communicatie, haha). Terwijl wij ons klaar maakten om buiten te gaan schilderen had er zich al snel een groep kinderen om ons heen gevormd. Die moest ik nu helaas ‘nee’ verkopen. Met m’n gebrekkige Zweeds maakte ik de beteuterde gezichtjes duidelijk dat ze nu niet meekonden, maar later op de dag aan de beurt zouden komen. Nadat we de ezels in elkaar hadden (wat achteraf best gemakkelijk was, maar je moet het even door hebben, haha) konden we van start gaan. Ondertussen was de filmploeg van “Rubicon TV Oslo” (een Noorse televisiezender) verderop een interview aan het afnemen. Deze filmploeg verzamelt vandaag en morgen filmmateriaal voor een half-uur-durend programma “at primetime!”. Maar… terug naar het schilderen, haha. Een paar wisselbeurten later had ik één van de schildersezel in mijn openlucht ateliertje (echt zo leuk!) onbemand. Maar er was ondertussen iets heel moois gaande tussen de kleine kunstenaar achter de andere ezel en een nieuwsgierige vierjarige, welke met twee emmertjes in haar hand gefascineerd naar het schilderen van de vijfjarige keek. De vijfjarige betrok haar in het schilderij en samen bespraken ze welke kleuren er gebruikt gingen worden en wat er geschilderd werd. Ik keek het een tijdje aan en vroeg toen of ze misschien ook wilde schilderen. Dat wilde ze wel en de emmers werden ingeruild voor een penseel. Één van de twee emmers hield ze bij zich en later zag ik waarom. In de emmer zat een lieveheersbeestje. Ik vroeg haar of ze misschien het lieveheersbeestje wilde schilderen. Dat kon ze niet volgens zichzelf, maar nadat we het beestje samen grondig hadden bestudeerd had ik haar weten te overtuigen dat ze het wel kon. Het resultaat; twee lieveheersbeestjes en de emmer waar ze samen in wonen, haha. Toen haar eerste lieveheersbeestje bijna klaar was zei ze geschrokken “Oh, hij heeft nog een mond nodig, anders kan hij niet eten!”. Terwijl zij het lieveheersbeestje van een mond voorzag, hield ik een binnenpretje om haar uitspraak.

Dan nu het minder leuke gedeelte…

Binnen de sectie waar ik nu stage loop wordt er veel geschreeuwd, kinderen worden meegesleurd, ruzies worden niet uitgesproken… Kortom; er wordt op een totaal niet-pedagogische manier met de kinderen omgegaan. Vandaag bereikte dat zijn dieptepunt. Er is een klein groepje jongens binnen de groep die zelf nogal moeilijk in de groep liggen en nogal afwijkend gedrag vertonen. Aangezien de volwassenen hier niets tegen doen (behalve dan het geschreeuw, gesleur en het herhalen van de zin “zeg sorry!”) komt hier ook geen verandering in. Ditzelfde groepje treitert de nieuwkomer uit Polen dagelijks en ze lokken continue reacties bij hem uit. En aangezien hij zich verbaal niet kan uiten gebeurt dit fysiek. Vandaag daagde de groep hem voor de zoveelste keer uit, waarop hij een blokje van het constructiemateriaal naar ze toegooide. Dit kwam ongelukkigerwijs tegen het voorhoofd van één van de jongens, waardoor het bloed begon te gutsen. Ik hoorde het gebeuren, maar heb het niet gezien. Het eerste dat ik hiervan zag is de jongen met een bebloed gezicht, waarbij ik niet kon zien waar het bloed vandaan kwam. Hij zat echt helemaal onder. Wel even schrikken dus! De jongen is verzorgd en het bleek allemaal reuze mee te vallen. Met de Poolse jongen liep het minder soepel af. Met drie volwassenen stonden ze tegen hem te schreeuwen. In het Zweeds, dus hij begreep er ook nog eens vrij weinig van. En daar sta je dan… als Nederlandse studente machteloos toe te kijken en verscheurd te worden. Toen mijn traanbuisjes in werking werden gesteld heb ik de ruimte verlaten. Toen ik terugkwam zat de jongen daar nog steeds op een stoel. Ik kon niets voor hem doen en dat voelde heel naar. Ik kon immers niet het gezag van mijn collega’s ondermijnen. Ik vond het gek dat geen van mijn collega’s zich in deze jongen hadden verplaatst. Alle aandacht ging uit naar de jongen met de pleister op zijn hoofd, terwijl ik denk dat de inwendige wond van de Poolse jongen vele male groter is. Ik ben bij hem gaan zitten, sloeg een arm om hem heen en vroeg of het goed met hem ging, hij knikte. Even later pakte hij een automagazine en begon plaatjes uit te knippen. Voordat hij naar deze school kwam is hij altijd thuis geweest. Knippen had hij duidelijk nog niet geleerd. Hij bediende de schaar met twee handen. Ik liet hem zien hoe het moest en liet hem terwijl ik stukken papier voor hem vasthield oefenen (en alle 10 m’n vingers zitten er nog aan, haha). Het ging steeds beter en hij had er duidelijk plezier in. Langzaam maar zeker verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Één van mijn collega’s komt oorspronkelijk uit Litouwen en spreekt ook een beetje Pools. Voordat zij met hem in gesprek ging, vertelde ik het verhaal vanuit het perspectief van de Poolse jongen om te voorkomen dat hij ook nog eens een Poolse schreeuwbui over zich heen kreeg. Deze collega spreekt en begrijpt het Engels echter zeer beperkt, maar met mijn non-verbale hulpmiddelen lukte het aardig. Vervolgens heeft ze er rustig met hem over gesproken en hem zijn kant van het verhaal laten vertellen.

DONDERDAG 29 MAART:
Aangezien de filmcrew ook vandaag de lerarenkamer in beslag nam, konden we er niet werken (hé wat jammer nou, whahaha). In plaats daarvan hebben we ’s ochtends (eindelijk!) onze interviews met de directeur kunnen doornemen. Voor het afnemen daarvan hebben we namelijk zijn toestemming nodig. Na wat (onnodige!) aanpassingen van zijn kant kregen we groen licht. Morgen kunnen we van start!

’s Middags zijn we naar Stockholm gegaan, waar bleek dat de komst van het mooie weer gepaard ging met de komst van een heleboel mensen. Stockholm was ontwaakt uit haar winterslaap! Het was er nu een stuk warmer en gezelliger. Een zonnetje geeft echt een totaal andere dimensie aan een stad. We hebben de boot naar Gotland besproken voor het paasweekend. De accommodatie hebben we nog niet rond, maar aangezien er nog slechts 2 plaatsen op de boot waren hebben we de boot maar vast geboekt. En nu maar hopen dat de accommodatie ook lukt. Lukt dat niet, dan brengen we ons laatste weekend in Zweden op Gotland door. Na het boeken van de boot hebben we cadeautjes geshopt, van de zon genoten en mensen gekeken (altijd leuk, haha! zeker hier!).

P.S. We werden vanochtend geïnterviewd door de presentator van het Noorse televisieprogramma. Wat waren Fleur en ik blij dat er geen camera op ons gericht was, toen hij de vraag stelde: “How do you like it here?”. Onze gezichten spraken boekdelen.

VRIJDAG 30 MAART:
Vandaag hebben we ouders en kinderen geïnterviewd, wat erg leuk was. De toestemming om onze collega’s te interviewen is min of meer ingetrokken. In plaats daarvan kregen we de in het Zweeds geschreven uitslag van een eerder gehouden enquête overhandigt van de directeur (daar gaat je eigen onderzoek! en wat zonde van de energie die je erin steekt!). Hopelijk kunnen de interviews alsnog een keer plaatsvinden.

Mijn moeder liet me vandaag weten dat onze kleine (inmiddels grote) Noa niet mee naar Zweden komt L. Haar titerbepaling (die 0.5 moet zijn) gaf 0.2 aan. Flink balen dus! Maar geen wereldramp, er zijn ergere dingen te bedenken.